اخلاق خانوادگی

در خانواده مهربان بود. نسبت به همسران خود هیچگونه خشونتی نمیکرد و این برخلاف خلق و خوی مکیان بود. بد زبانی برخی از همسران خویش را تحمل میکرد تا آنجا که دیگران از این همه تحمل رنج میبردند. او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تأکید میکرد و میگفت: همه مردم دارای خصلتهای نیک و بد هستند؛ مرد نباید تنها جنبههای ناپسند همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترک کند؛ چه، هرگاه از یک خصلت او ناراحت شود خصلت دیگرش مایه خشنودی اوست و ایندو را باید باهم به حساب آورد.

او با فرزندان و با فرزند زادگان خود فوقالعاده عطوف و مهربان بود، به آنها محبت میکرد، آنها را روی دامن خویش مینشاند، بر دوش خویش سوار میکرد، آنها را میبوسید و اینها همه برخلاف خلق و خوی رایج آن زمان بود. روزی در حضور یکی از اشراف، یکی از فرزندزادگان خویش (حضرت مجتبی علیه السلام) را میبوسید، آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتی یک بار هیچ کدام از آنها را نبوسیدهام. فرمود:

مَنْ لایرْحَمْ لایرْحَمْ [1].

کسی که مهربانی نکند رحمت خدا شامل حالش نمیشود.

نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی میکرد. آنها را روی زانوی خویش نشانده، دست محبت بر سر آنها میکشید. گاه مادران، کودکان خردسال خویش را به او میدادند که برای آنها دعا کند. اتفاق میافتاد که احیاناً آن کودکان روی جامهاش ادرار میکردند. مادران ناراحت شده و شرمنده میشدند و میخواستند مانع ادامه ادرار بچه شوند. او آنها را از این کار به شدت منع میکرد و میگفت: مانع ادامه ادرار کودک نشوید؛ این که جامه من نجس بشود اهمیت ندارد، تطهیر میکنم.