تنفر از بیکاری و بطالت

از بیکاری و بطالت متنفر بود؛ میگفت:

خدایا! از کسالت و بینشاطی، از سستی و تنبلی و از عجز و زبونی به تو پناه میبرم [1].

مسلمانان را به کار کردن تشویق میکرد و میگفت:

عبادت هفتاد جزء دارد و بهترین جزء آن کسب حلال است [2].

امانت

پیش از بعثت برای خدیجه- که بعد به همسریاش درآمد- یک سفر تجارتی به شام انجام داد. در آن سفر بیش از پیش لیاقت و استعداد و امانت و درستکاریاش روشن شد. او در میان مردم آنچنان به درستی شهره شده بود که لقب «محمّد امین» یافته بود. امانتها را به او میسپردند. پس از بعثت نیز قریش با همه دشمنیای که با او پیدا کردند، باز هم امانتهای خود را به او میسپردند؛ از همین رو پس از هجرت به مدینه، علی علیه السلام را چند روزی بعد از خود باقی گذاشت که امانتها را به صاحبان اصلی برساند.

مبارزه با ظلم

در دوران جاهلیت با گروهی که آنها نیز از ظلم و ستم رنج میبردند برای دفاع از مظلومان و مقاومت در برابر ستمگران همپیمان شد. این پیمان در خانه عبداللَّه بن جَدعان از شخصیتهای مهم مکه بسته شد و به نام «حلْفالفضول» نامیده شد. او بعدها در دوره رسالت از آن پیمان یاد میکرد و میگفت حاضر نیستم آن پیمان بشکند و اکنون نیز حاضرم در چنین پیمانی شرکت کنم.