شخصیت رسول اکرم اندکی بحث میکنیم:

دوران کودکی

هنوز در رحم مادر بود که پدرش در سفر بازرگانی شام در مدینه درگذشت. جدّش عبدالمطّلب کفالت او را بر عهده گرفت. از کودکی آثار عظمت و فوقالعادگی از چهره و رفتار و گفتارش پیدا بود. عبدالمطلب به فراست دریافته بود نوهاش آیندهای درخشان دارد.

هشت ساله بود که جدش عبدالمطلب درگذشت و طبق وصیت او ابوطالب عموی بزرگش عهدهدار کفالت او شد. ابوطالب نیز از رفتار عجیب این کودک که با سایر کودکان شباهت نداشت در شگفت میماند.

هرگز دیده نشد مانند کودکان همسالش نسبت به غذا حرص و علاقه نشان بدهد؛ به غذای اندک اکتفا میکرد و از زیادهروی امتناع میورزید [1]. برخلاف کودکان همسالش و برخلاف عادت و تربیت آن روز، موهای خویش را مرتب میکرد و سر و صورت خود را تمیز نگه میداشت.

ابوطالب روزی از او خواست که در حضور او جامههایش را بکند و به بستر رود. او این دستور را با کراهت تلقی کرد و چون نمیخواست از دستور عموی خویش تمرّد کند به عمو گفت: روی خویش را برگردان تا بتوانم جامهام را بکنم.

ابوطالب از این سخن کودک در شگفت شد، زیرا در عرب آن روز حتی مردان بزرگ از عریان کردن همه قسمتهای بدن خود احتراز نداشتند. ابوطالب میگوید:

من هرگز از او دروغ نشنیدم، کار ناشایسته و خنده بیجا ندیدم، به بازیهای بچهها رغبت نمیکرد، تنهایی و خلوت را دوست میداشت و در همه حال متواضع بود.

. آنچه در ذیل میآید خلاصهای است از سیره و خلق و خوی شخصی رسول اکرم. در اینجامخصوصاً از مقاله علامه بزرگ معاصر آقای حاج سید ابوالفضل مجتهد زنجانی در جلد اول محمّد خاتم پیامبران نشریه مؤسسه اسلامی حسینیه ارشاد استفاده شده است.