و اطاعت انواع بتها و طاغوتها رهایی میبخشد.

اقبال لاهوری تفاوت پیامبران را با سایر افرادی که مسیر معنوی به سوی خدا دارند (عرفا) ولی رسالت پیامبری ندارند و اقبال آنها را «مرد باطنی» میخواند، چنین بیان میکند:

مرد باطنی نمیخواهد که پس از آرامش و اطمینانی که (در مسیر معنوی) پیدا میکند به زندگی اینجهانی بازگردد، اما در آن هنگامی که بنا بر ضرورت باز میگردد، بازگشت او برای تمام بشریت سود چندانی ندارد؛ ولی بازگشت پیغمبر جنبه خلاقیت و ثمربخشی دارد؛ باز میگردد و در جریان زمان وارد میشود به این قصد که جریان تاریخ را تحت ضبط درآورد و از این راه جهان تازهای از کمال مطلوبها خلق کند. برای مرد باطنی آرامشْ مرحله نهایی است؛ برای پیغمبر بیدار شدن نیروهای روان شناختی اوست که جهان را تکان میدهد و این نیروها چنان حسابشده است که کاملًا جهان بشری را تغییر دهد [1].

بنابراین، رهبری خلق و سامان بخشیدن و به حرکت آوردن نیروهای انسانی در جهت رضای خدا و صلاح بشریت، لازم لاینفک پیامبری است.

4. خلوص نیت

پیامبران به حکم اینکه تکیهگاه خدایی دارند و هرگز از یاد نمیبرند که «رسالتی» از طرف خداوند بر عهده آنها گذاشته شده است و کار «او» را انجام میدهند، در کار خود نهایت «خلوص» را دارند؛ یعنی هیچ منظوری و هیچ هدفی جز هدایت بشر که خواسته خداوند است ندارند؛ از مردم «اجر» برای انجام رسالت خود نمیخواهند.

قرآن کریم در سوره الشعراء به طور خلاصه گفتار بسیاری از پیامبران را در مواجهه با قومشان نقل کرده است و البته هر پیغمبری به مناسبت مشکل و مشکلاتی