ایمان به این نوع کتب ماورایی، جزئی از ایمان اسلامی است.

اساساً پیامبران آمدهاند که به بشر آنگونه بینش و جهانبینی بدهند که بشر تا آنجا که برایش مقدور است تصوری، هرچند مجمل، از مجموع نظام آفرینش داشته باشد. خلقت و آفرینش محدود به امور حسکردنی و لمسکردنی که در حوزه علوم حسی و تجربی است، نمیباشد. پیامبران میخواهند بینش انسان را از محسوس تا معقول و از آشکار تا نهان و از محدود تا نامحدود بالا ببرند.

متأسفانه موج اندیشههای محدود مادی و حسی که از مغربزمین برخاسته به آنجا کشیده که گروهی اصرار دارند همه مفاهیم عالی و وسیع و گسترده جهانبینی اسلامی را تا سطح محسوسات و مادیات تنزل دهند.

دنیا و آخرت

یکی دیگر از ارکان جهانبینی اسلامی، تقسیم جهان است به دنیا و آخرت. آنچه قبلًا تحت عنوان غیب و شهادت گفتیم مربوط بود به جهانی مقدم بر این جهان؛ جهانی که سازنده این جهان و تدبیرکننده این جهان است. اگرچه از یک نظر جهان آخرت، غیب است و جهان دنیا شهادت، ولی نظر به اینکه جهان آخرت متأخّر از جهان دنیاست، جهانی است که انسان به سوی آن بازگشت میکند، تحت عنوان مستقل قابل توضیح است. جهان غیب جهانی است که از آنجا آمدهایم و جهان آخرت جهانی است که به آنجا میرویم. این است معنی سخن علی علیه السلام:

رَحِمَ اللَّهُ امْرَآً عَلِمَ مِنْ اینَ وَ فی اینَ وَ الی اینَ؟

رحمت حق شامل حال کسی که بداند از کجا؟ در کجا؟ به کجا؟

علی نفرمود خدا رحمت کند کسی را که بداند از چه؟ و در چه؟ و از چه؟ اگر چنین میگفت، میگفتیم مقصود این است که از چه آفریده شدهایم؟ از خاک. در چه خواهیم رفت؟ در خاک. باز از چه برمیخیزیم؟ از خاک. اگر چنین گفته بود، اشارهای بود به این آیه قرآن که: