قرآن همچنان که تحت عنوان «غیب» نوعی ایمان و بینش را درباره هستی عرضه میدارد و لازم میشمارد، احیاناً تحت عناوین دیگر این مطلب را بیان میکند، از قبیل ایمان به «ملائکه» یا ایمان به رسالت رسل (ایمان به وحی):

آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَیهِ مِنْ رَبِّهِ وَ الْمُؤْمِنُونَ کلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَ مَلائِکتِهِ وَ کتُبِهِ وَ رُسُلِهِ [1].

پیامبر و مؤمنان به آنچه بر پیامبر فرود آمده ایمان دارند. همه ایمان دارند به خدا و فرشتگانش و کتابهایش و فرستادگانش.

وَ مَنْ یکفُرْ بِاللَّهِ وَ مَلائِکتِهِ وَ کتُبِهِ وَ رُسُلِهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِیداً [2].

آن کس که به خدا و فرشتگانش و کتابهایش و پیامبرانش و روز بازپسین کفر بورزد گمراه شده، گمراه شدن دوری.

در این دو آیه، ایمان به کتابهای خدا مستقلًا ذکر شده است. اگر مقصود از این کتابها، کتابهای آسمانی بود که بر پیامبران نازل شده است، همان ایمان به رسل کافی بود. این قرینه است که مقصود از این کتابها حقایقی از نوعی دیگر است که از نوع دفتر و ورقه نیست. در خود قرآن مکرر از حقایقی نهانی و غیبی با نام «کتاب مبین»، «لوح محفوظ»، «امّ الکتاب»، «کتاب مرقوم» و «کتاب مکنون» یاد شده است [3].