است، رفتار پیغمبر ما آنقدر عمیق است که از جزئیترین کار پیغمبر میشود قوانین استخراج کرد. یک کار کوچک پیغمبر یک چراغ است، یک شعله است، یک نورافکن است برای انسان که تا مسافتهای بسیار دور را نشان میدهد.

معنی « سیره »

ابتدا لغت «سیره» را معنی کنم که تا این لغت را معنی نکنم نمیتوانم سیره پیغمبر را تفسیر کنم. «سیره» در زبان عربی از ماده «سِیر» است [1]. «سیر» یعنی حرکت، رفتن، راه رفتن. «سیره» یعنی نوع راه رفتن. سیره بر وزن فِعْلَة است و فِعْلَة در زبان عربی دلالت بر نوع میکند. مثلًا جَلْسَه یعنی نشستن، و جِلْسَه یعنی سبک و نوع نشستن. و این نکته دقیقی است. سیر یعنی رفتن، رفتار، ولی سیره یعنی نوع و سبک رفتار. آنچه مهم است شناختن سبک رفتار پیغمبر است. آنها که سیره نوشتهاند، رفتار پیغمبر را نوشتهاند. این کتابهایی که ما به نام «سیره» داریم سیر است نه سیره.

مثلًا سیره حلبیه سیر است نه سیره؛ اسمش سیره هست ولی واقعش سیر است. رفتار پیغمبر نوشته شده است نه سبک پیغمبر در رفتار، نه اسلوب رفتار پیغمبر، نه متد پیغمبر.

سبک شناسی

مسأله متد خیلی مهم است. مثلًا در باب شعر، رودکی را میگوییم شاعر، سنایی را هم میگوییم شاعر، مولوی را هم میگوییم شاعر، فردوسی را هم میگوییم شاعر، صائب را هم میگوییم شاعر، حافظ را هم میگوییم شاعر. برای یک آدمی که وارد سبک شعر نباشد همه شعر است. میگوید شعر، شعر است دیگر، شعر که فرق نمیکند. ولی یک آدم وارد میفهمد که شعر سبکهای مختلف دارد؛ شعر به سبک هندی داریم، شعر به سبک خراسان داریم، شعر مثلًا به سبک عرفان داریم، و سبکهای دیگر. در شعرشناسی آنچه مهم است سبک شناسی است، که ملک الشعرای