گفت: یک شاهی که عرق نمیشود. گفت: هرچه میشود، بالأخره یک شاهی هم یک چیزی میشود. او اصرار میکرد که نمیشود. گفت: اگر یک قران عرق میشود، آن را تقسیم بر بیست کن همان را به من بده. گفت: این معنایش این است که ته یک استکان هم پر نشود. گفت: همان را بده. گفت: مردم عرق میخورند که مست بشوند، فایدهاش چیست که آن را به تو بدهم؟ گفت: تو همان را بده، بدمستیاش با خودم.

بعضی از مردم دنبال بهانه هستند برای بدمستی، دیگر بدمستیاش با آنها. کافی است یک بهانه پیدا کند برای هرزگی کردن و بدمستی. گفتهاند: اجازه دادهاند هر دروغی که دلمان بخواهد، برای اهل بدعت جعل کنیم. بعد با هر کسی که کینه شخصی پیدا میکند فوراً به او یک نسبتی میدهد، یک تهمتی میزند و بعد میگوید او اهل بدعت است. شروع میکند به جعل کردن، دروغ گفتن و تهمت زدن، چرا؟

میگوید به ما اجازه دادهاند. آن وقت شما ببینید بر سر دین چه میآید؟! فرنگی مآب ما میگوید: «الْغایاتُ تُبَرِّرُ الْمَبادی»، هدف باید خوب باشد، هدف که خوب بود وسیله هرچه شد شد. متقدم مآب ما هم میگوید به ما گفتهاند «باهِتوهُمْ»، حق داریم هرچه دلمان بخواهد بگوییم، و میگوییم هرچه دل خودمان بخواهد. آن وقت ببینید به سر دین چه میآید؟!

ابوهریره و پیازفروش

زمانی که ابوهریره از سوی معاویه حاکم مکه بود، مردی مقداری پیاز از عکه (همین عکای فعلی) به مکه آورده بود تا بفروشد. کسی نخرید. پیازها ماند، امکان بردن به جای دیگر هم نبود و داشت در هوای گرم میگندید. رفت پیش ابوهریره و گفت: ابوهریره! یک ثواب میتوانی بکنی؟ گفت: چه ثوابی؟ گفت: من یک مسلمانم.

به من گفتهاند در مکه پیاز پیدا نمیشود و مردم مکه پیاز میخواهند. من هرچه مال التجاره داشتم همه را پیاز خریدم و به اینجا آوردم. حالا هیچ کس نمیخرد و دارد از بین میرود. تو داری یک مؤمن را نجات میدهی، یک نفس را احیا میکنی.

آیا میتوانی کاری بکنی یا نه؟ گفت: بسیار خوب، روز جمعه که نماز جمعه خوانده میشود، پیازها را در یک جای معین حاضر کن، آن وقت من میدانم. آن روز وقتی که مردم همه جمع شدند، گفت: «ایهَاالنّاسُ! سَمِعْتُ مِنْ حَبیبی رَسولِ اللَّه» شنیدم از حبیبم پیغمبر که فرمود: «مَنْ اکلَ بَصَلَ عَکةَ فی مَکةَ وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ» هرکس پیاز