عکه را در مکه [1] بخورد بهشت بر او واجب است. یکساعته مردم تمام پیازها را خریدند. آقای ابوهریره هم خیلی در وجدانش راضی بود که من مؤمنی را نجات دادم، تاجر مسلمانی را از ورشکستگی نجات دادم. ای خدا مرگت بدهد! مگر حدیث پیغمبر باید وسیله اینجور چیزها باشد؟ بعدها در همین زمینهها چه حرفها که نگفتهاند! شاید صدی نود و پنج خبرها و حدیثهایی که در فضیلت شهرها گفتهاند، چیزهایی بوده که افراد خواستهاند به نفع خودشان بگویند. مثلًا گفتهاند پیغمبر فرمود: «خَیرُ الْقُری بیهق» (قُری به معنی اعمّ از ده و شهر است) بهترین جاها بیهق است، همین نزدیک سبزوار. پیغمبر به بیهق چکار داشت که حالا بیاید از میان اینهمه جا بگوید: «خَیرُ الْقُری بیهق». چرا؟ چون فلان آقای بیهقی میخواسته برای خودش وسیله درست کند. و امثال اینها که اگر بخواهم برایش مثال ذکر کنم الی ماشاء اللَّه هست که نمیخواهم ذکر کنم، ولی این قدر بدانید که دین را این چیزها خراب کرده است و حال آنکه همانطور که ایشان (علامه طباطبائی) میفرمایند جزء آداب نبوت و جزء سیره کلی همه انبیاء این بوده که هرگز برای هدف مقدس یعنی برای حق از باطل استفاده نکردند.

علی علیه السلام و استخدام وسیله

سیاست علی چرا انعطاف نمیپذیرفت؟ شک نیست که هدفش مقدس بود.

پیشنهاد ابن عباسها مگر چه بود؟ پیشنهاد مغیرة بن شعبهها مگر چه بود؟ همین مغیرة بن شعبه (علیه ما علیه) که بعدها جزء اصحاب خاص معاویه و از دشمنان علی علیه السلام شد، در آغاز خلافت امیرالمؤمنین آمد با حضرت صحبت کرد. ابتدا سیاستمدارانه به حضرت پیشنهاد کرد که من عقیدهام این است که شما فعلًا درباره معاویه یک کلمه حرف نزنید و حتی تثبیتش کنید یعنی او را هم مانند افراد دیگر که لایق حکومت هستند فعلًا تثبیت کنید، بگذارید خیالش راحت بشود؛ همینکه اوضاع برقرار شد یکمرتبه از کار برکنار کنید. حضرت فرمود: من چنین کاری نمیکنم، برای اینکه اگر بخواهم معاویه را ولو برای مدت موقت تثبیت کنم معنایش این است که من معاویه را ولو در این مدت موقت صالح میدانم، و من او را صالح