داستان مشهور «ارباب و برده» است که چون طولانی است در اینجا به نقل آن نمیپردازیم.»

ادامه متن:

«هر هستی، هر فکر و هر نهاد، ابتدا تصدیق به موجودیت خود میکند. این مرحله تولد و مرحله تز است. اما هنگامی که ضمن رشد، خود را تحمیل میکند مخالفتی بر میانگیزد و ضد خود را ایجاد میکند که مرحله آنتی تز است (مانند نوجوانی که از راه مخالفت با والدین به تأیید شخصیت خود میپردازد) و از مبارزهای که چنین پدید میآید فکر یا نهاد برتری ظهور میکند که اضداد را در یک سنتز برتر آشتی میدهد.

چه شکوهمند پیشرفتی و چه نیک فرجام فرایندی، زیرا تاریخ، بدون آنتی تز باید چون ترازویی بیحرکت متوقف میشد. بدون طغیان پیشرفت هم نمیبود و بدون مفیستو [1]، فاوست [2] هم موجودیت نمییافت.»

استاد: گوته کتابی دارد به نام فاوست. مثل این که قهرمانشان فاوست است که او مظهر خوبی است، آن وقت نقطه مقابلی دارد [که مفیستو باشد.] اشاره میکند به کتاب فاوست گوته.

اما بدون سنتز هم مبارزه ابدی میشد. مزیت سنتز در بر عهده گرفتن «آفهیبن» و فراتر رفتن است، ضمن حفظ آنچه مورد تأیید تز و آنچه مورد انکار آنتی تز بود. (به عبارتی روشنتر:

آنچه در هر یک از ایندو حقیقی یا به قول هگل واقعی بود.) چنین است که میبینیم حکومت سلطنتی تسلیم انقلاب میشود و سپس حکومت انقلاب با بازماندههای حکومت سلطنتی ترکیب میشود و حکومت امپراطوری را پدید میآورد. (ناپلئون افکار هگل را به راستی مسحور خود کرده بود.) [3]