128- 166) انجام داده است.

خانه ابوسلیمان میعادگاه حکما و فضلای عصر بوده و خود رئیس قوم به شمار میآمده است. در محفل ابوسلیمان- که در حقیقت یک انجمن فلسفی بوده است- همواره مسائل علمی و فلسفی مطرح میشده و حکما از یکدیگر استفاده میکردهاند و به تعبیر ابوحیان «مقابسه» مینمودهاند. ابوحیان آنها را در 106 مجلس جمع کرده و نام آنها را «مقابسات» گذاشته است.

تاریخ ولادت و وفات ابوسلیمان دقیقاً معلوم نیست. قدر مسلّم این است که در نیمه دوم قرن چهارم شخصیت ممتازی داشته است. مرحوم قزوینی حدس میزند که ولادت ابوسلیمان در حدود سال 307 و وفاتش در حدود سال 380 باشد و احتمالًا تا حدود 390 زنده بوده است.

حکما و فضلایی که در محفل ابوسلیمان شرکت میکردهاند، غالباً شاگرد یحیی بن عدی و هم شاگردان خود ابوسلیمان بودهاند از قبیل: ابومحمد عروضی، ابوبکر قومسی، عیسی بن زرعة.

2. ابوالحسن عامری نیشابوری. از این شخص نیز اطلاع زیادی در دست نیست.

ابن الندیم و ابن القفطی و ابن ابی اصیبعه از او ذکری به میان نیاوردهاند. یاقوت در معجم الادباء از او یاد کرده است.

در سه حکیم مسلمان مینویسد: عامری دو کتاب دارد؛ یکی در اخلاق به نام السعادة و الاسعاد و دیگری در فلسفه به نام الامد الی الابد. کتابی هم در دفاع از اسلام و تفوق آن بر سایر ادیان نوشته است به نام الاعلام بمناقب الاسلام..

و هم مینویسد که همچنانکه به فلسفه یونانی علاقهمند بود، به فلسفه سیاسی ساسانیان نیز علاقهمند بود و خود شاگرد ابوزید بلخی بود.

بعضی مدعی شدهاند که میان عامری و ابن سینا نامهها مبادله شده ولی محتمل به نظر نمیرسد، زیرا ابن سینا در وقت وفات عامری یازده ساله بوده است.

گفتهاند عامری شاگرد ابوزید بلخی بوده است، ولی بعید است که عامری شاگرد بلاواسطه بلخی باشد زیرا بلخی در سال 322 درگذشته است و عامری در سال 381 و علیهذا میان وفات استاد و شاگرد 59 سال فاصله است.

3. ابوالخیر، حسن بن سوارمعروف به ابن الخمار. هم حکیم است و هم طبیب و هم مترجم از سریانی به عربی، ولی بیشتر طبیب است تا فیلسوف یا مترجم. شاگرد