زیبای طبیعت معتقد شدند. در میان عوامل خوب از همه مهمتر روشنایی و باران، و در میان عوامل بد از همه مهمتر شب و زمستان و خشکسالی و قحطی و بیماریها و مرگ و آفات دیگر بود. ناچار عوامل خیر و زیبایی را که میپرستیدند برای آنها نماز و دعا و نذر و نیاز میکردند، برای رهایی از عوامل شر وردهایی میخواندند و کم کم این اعمال به جادوگری و سحر و طلسم منتهی گشت و پیداست که این عقاید (جادوگری و طلسم) یادگار دورهای است که با اقوام سامی بابلی و آسوری همسایه شدهاند، زیرا اقوام سامی بابلی و آسوری به سحر و طلسم و جادو عقیدهای راسخ داشتند و این اعتقاد را ایرانیان از آنها کسب کردند و در همین زمان است که زرتشت از میان ایرانیان برخاسته و با این خرافات درافتاده است.» [1]

کریستن سن میگوید:

«دین قدیم آریاها بر پرستش قوای طبیعت و عناصر و اجرام سماوی استوار بود. معذلک از زمان بسیار قدیم خدایان عمده طبیعت دارای خصوصیات اخلاقی و اجتماعی میشوند. چنین به نظر میرسد که قبل از جدا شدن دو تیره هندی و ایرانی از یکدیگر تفاوتی میان دو دسته از خدایان عمده آنها بوده است. یک دسته را «دیوها» میخواندند و در رأس آنها خدای جنگجویی به نام «ایندرا» قرار داشت و دسته دیگر را «آسوراها» (به ایرانی «آهور») میگفتهاند و سردسته آنها «ورون» و «میتر» بود. اکثر دانشمندان برآنند که «مزداه» ایرانیان که به معنی دانا و بزرگترین آهور میباشد، همان «ورون» قدیم است که نام اصلیاش در نزد اقوام ایرانی فراموش شده است.» [2]

ثنویت به معنی اعتقاد به دو مبدأ خیر و شر از دورترین زمانها در فکر مردم آریا بوده است و در حقیقت مهمترین چیزی که از دیر زمان فکر این مردم را مشغول میکرده است دوگونه بودن موجودات و خوب و بد بودن آنهاست. آقای دکتر محمد معین میگوید: