میکردهاند و به او جا میدادهاند و خيلی مورد علاقه او هستند؛ بلکه حاضر است تمام مردم روی زمين را گرو خود بگذارد و خودش را نجات بدهد؛ برای اينکه- عرض کرديم- مسأله احساس رنج در دنيا با احساس رنج در آخرت از زمين تا آسمان متفاوت است. رنجهايی که در دنيا احساس میکرد با اينکه توأم با بدن بود [و نفس به دليل اشتغال به تدبير بدن کمتر احساس میکرد، به موجب آن رنجها] در حالی بود که میگفت من حاضرم بميرم و اينها را نبينم؛ آنجا که کأ نّه اين سوزن تخديری و آمپول تخديری هم وجود ندارد [و آن رنجها را] احساس میکند، ديگر قابل تصور نيست.

کلّا انَّها لَظی حرفش را نزن؛ آن آتش، لظی است، يک شعله افروختهشدهای است.نَزّاعَةً لِلشَّوی اطراف بدن را- دست و پا و سر و غيره- باقی نمیگذارد؛ هرچه پيش رويش قرار گيرد از ميان برمیدارد. اگر [چنين] نباشد که آن دنيا دنيايی است که قابل جدا شدن و مردن نيست، يک ثانيه هم کسی [از اين افراد] زنده نيست.

تَدْعوا مَنْ ادْبَرَ وَ تَوَلّی آتشی است زنده، تعقيب کننده، خودش به دنبال مردمی [میرود] که پشت به حق کردهاند و دشمن حق بودهاند و با حق عناد ورزيدهاند، همانهايی که سَألَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ شدهاند، آنچنان در جانب خلاف قرار گرفتهاند که در دنيا تحمل حق برايشان مشکل بود. اين آتش آنها را به سوی خود میخواند و تعقيب میکند.تَدْعوا مَنْ ادْبَرَ وَ تَوَلّیريشه عناد

[حديث است:]اهْلَک النّاسَ الدِّرْهَمُ الْبيضُ وَ الدِّينارُ الصُّفْرُ. فرمود مردم را اين پولسفيد و آن پول زرد، اين نقره سفيد و آن طلای زرد، اين سکه