مَوْلاهُ فَهذا عَلِی مَوْلاهُ، با توجه به يک مسألهای که در ميان عرب جاهليت شأن فوقالعادهای داشت يعنی مسأله پيری و جوانی و بچگی و امثال اينها، مردی به نام نعمان بن حارث فِهری که تقريباً از بطول قريش شمرده میشود، آمد خدمت حضرت رسول و گفت: تو به ما گفتی که شهادت به لا اله الّا اللَّه بدهيد و غير خدا را نپرستيد، قبول کرديم؛ تو گفتی که به رسالت تو شهادت بدهيم قبول کرديم؛ گفتی نماز بخوانيد، زکات بدهيد، روزه بگيريد، قبول کرديم؛ حالا آمدهای میگويی همانطور که اطاعت من بر شما واجب است اطاعت اين غلام (اين جوانک) هم واجب است؛ من میخواهم از تو بپرسم اين را از پيش خود میگويی يا وحی الهی است؟ فرمود به آن خدايی که جز او خدايی نيست اين به وحی الهی است و به دستور خداست، من از ناحيه خود يک کلمه حرف نمیزنم. (معلوم میشود در عين حال به پيغمبر و وحی پيغمبر اعتقاد داشت.) اين جمله را که شنيد ديگر طاقت نياورد؛ از خدمت پيغمبر اکرم بلند شد، گفت: خدايا اگر مسأله اين است، ما را ديگر زنده نگذار، يک سنگ از آسمان بفرست. بعد هم طولی نکشيد که حادثهای نظير همان حادثه برايش پيش آمد، سنگی آمد و از بين رفت.

سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ طلب کرد طلبکنندهای يک عذاب واقعشدهای را، همان استعجال به عذاب، نه برای خودش تنها، برای همه کافران. قرآن میگويد عجله نکنيد، آنچه که حالا میخواهيد، وجود دارد، هست؛ و لهذا میفرمايد:بِعَذابٍ واقِعٍ آن عذاب را تو واقعشده بدان، در آن شک نکن.لَيْسَ لَهُ دافِعٌ هيچ قدرتی نمیتواند آن را دفع کند. بعد میفرمايد:مِنَ اللَّهِ ذِی الْمَعارِجِ ممکن است درباره مِنَ اللَّه بگوييم يعنی اين عذاب از ناحيه خداست. کأ نّه چون از ناحيه خداست ديگر هيچ قدرتی نمیتواند آن را دفع کند. آن جمله دعای کميل که میفرمايد:«وَ