شبيه آن را «استعجال به عذاب» میگذارد. مقصود از «استعجال به عذاب» اين است: وقتی که پيغمبر اکرم مردم را از عذابهای قيامت و يا احياناً عذابهای دنيا بيم میداد، بعضی میگفتند اگر راست میگويی که عذابی در قيامت هست، به خدا بگو همين الآن اين عذاب را بفرستد. معجزه تو اين باشد که آن عذاب قيامت را زودتر به ما برسانی. و اين يکی از مراتب عناد ورزيدن بشر است. بيماری عناد از بدترين بيماريهای انسانهاست.

در يک آيه ديگر که در موارد ديگر هم به آن استناد کردهايم قرآن کريم از فردی از اين افراد- يا شايد چند فرد بودهاند- اينچنين نقل میکند:وَ اذْ قالُوا اللَّهُمَّ انْ کانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِک فَامْطِرْ عَلَيْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ [1]. میفرمايد عدهای دست به دعا برداشتند. ببينيد چگونه دعايی است! گفتند خدايا اگر اين کتاب حق است و از ناحيه توست سنگ از آسمان به سر ما بفرست که ديگر ما زنده نباشيم. خيلی عجيب است! به جای اينکه بگويد خدايا اگر حق است پس حقانيتش را به ما بنمايان و به ما توفيق بده که از آن پيروی کنيم، [میگويد سنگ بر سر ما بفرست. بايد بگويد] اگر حق است و از ناحيه توست پس ما بايد پيروی کنيم [چون] از ناحيه خداست، و اگر حق نيست و از ناحيه تو نيست، ما را بصيرت بده تا به وسيله پيروی گمراه نشويم. میگويد اگر حق است من ديگر طاقت و تاب ديدنش را ندارم، زود ما را از بين ببر که ديگر چشممان به آن نيفتد. اينها نوعی استعجال به عذاب است.

حتی در حديث است که بعد از آنکه پيغمبر اکرم در غدير خم اميرالمؤمنين علی عليه السلام را به خلافت تعيين کردند و فرمودند:مَنْ کنْتُ

[1]. انفال/ 32.