پيغمبر آن وقت که ما او را با خدا مقايسه میکنيم، يا وقتی که او خودش را از نظر توحيد و رابطهاش با خدا میسنجد، جز عبوديت در قاموس او چيزی نيست؛ عبدی ذليل که از خود هيچ ندارد.

جملههايی که حضرت علی بن الحسين عليه السلام در دعای ابوحمزه در مقام مناجات با خدا میگويد آيا هيچ کدام از ما در شأنمان میگنجد که يک چنين حرفهايی بزنيم و اينقدر خود را در مقابل خدا ناچيز بدانيم؟ ا نَا الضَّعيفُ الَّذی قَوَّيْتَهُ.ا نَا الذَّليلُ الَّذی اعْزَزْتَهُ.ا نَا الْفَقيرُ الَّذی اغْنَيْتَهُ.ا نَا الْجاهِلُ الَّذی اعْلَمْتَهُ (يا عَلَّمْتَهُ) و از اينجور تعبيرات؛ يعنی من چيزی نيستم، آنچه از من است ضعف و جهل و ناتوانی و فقر است؛ هرچه من دارم همان است که تو به من دادهای، از من نيست از توست، تويی که به من دادهای.

هرکس جز اين درباره پيغمبران يا اولياء خدا تصور کند نه خدا را شناخته نه پيغمبرش را و نه آن ولی خدا را.

ببينيد! پشت سر«قُلْ انَّما ادْعوا رَبّی وَ لا اشْرِک بِهِ احَداً» مقام عبوديت او را ذکر میکند. من جز خدا به چيزی توجه ندارم، جز خدا چيزی و کسی را نمیخوانم؛ هيچ چيزی را و هيچ کسی را شريک با پروردگار خودم قرار نمیدهم (نه فقط معنای شريک، بلکه چنين نيستم که مثلًا بت بپرستم؛ پرستش يک نوع که ندارد) يعنی آيا شما میخواهيد مرا در مقابل خدا قرار بدهيد؟! من اختيار هيچ چيز را برای شما ندارم. من از آن جهت که من هستم نه میتوانم به اندازه بال پشهای به شما زيان برسانم و نه میتوانم به اندازه بال مگسی به شما خير برسانم(قُلْ انّی لا امْلِک لَکمْ ضَرّاً و لا رَشَداً) من کی هستم؟! من يک بنده ذليل، عاجز و ناتوان هستم.

ببينيد! معلوم است و از آيه بعد که میخوانيم بيشتر [معلوم میشود؛] آنجا که میخواهد پيغمبر در مقابل خدا به صورت يک قطب قرار داده