اختيار خيری، رَشَدی، صلاحی را. اينجا دو مطلب را توضيح بدهم. يکی طرز ديدی که مردم غالباً در مورد پيغمبران دارند، يعنی ديدی شرکآميز؛ چگونه؟ به پيغمبران به اين چشم نگاه میکنند که او کسی است که خودش از برای خودش مالک يک قدرتی است و به يک منبع قدرت و نيرويی دست يافته است که هرچه به ميل و هوس خود بخواهد بکند میکند؛ نظير توهّماتی که مردم درباره بعضی از مدعيان دارند، میگويند:

نمیدانی! فلانکس دارای يک نيروی مرموزی است که با آن هرکاری که دلش بخواهد میکند، پس برويم از او بخواهيم فلان کار را مطابق ميل ما انجام بدهد؛ پولی به او بدهيم، رشوهای به او بدهيم، تملقی به او بکنيم فلان کار [را انجام بدهد.]

اين يک امر غلطی است. خدا به پيغمبران قدرت مرموزی که به موجب آن هر کاری که دلشان بخواهد، ميلشان باشد، هوس کنند انجام بدهند نداده است از باب اينکه پيغمبران چنين مردمی نيستند؛ يعنی اگر کسی در او ميلی، هوسی، هوايی، حالت دلبخواهی باقی مانده باشد که او پيغمبر خدا نيست. پيغمبر خدا آنوقت پيغمبر خداست که برای او اساساً اين معانی مفهوم ندارد و به دليل اينکه اين معانی برای او مفهوم ندارد و در واقع از «خود» او، از خوديت و نفسانيت او چيزی برای او باقی نمانده است مثل يک آينه کاملًا صاف است که جز منعکسکننده يک حقيقت، چيز ديگر نيست. اين است که اگر کسی به پيغمبر به اين چشم نگاه کند و او را موجودی، قطبی- ولو يک قطب کوچک- در مقابل خدا تصور کند، اين امر گذشته از اينکه شرک به خداست ضد پيغمبرشناسی است يعنی پيغمبرشناسی هم نيست.

حال در اين دو سه آيه، يکی مقام عبوديت پيغمبر را نسبت به خدا خوب منعکس میکند و يکی طرز پيغمبرشناسی را به ما میآموزد.