ويژگيهای يک مبلّغ دين

نکته ديگر اين است: بعد نوح که از اکثريت مردم خودش مأيوس میشود، با خدای خود راز و نياز میکند: خدايا من چنين کردم چنين گفتم. قرآن همان راز و نيازهای نوح با خدا درباره قومش را بازگو میکند. اين برای آن است که نکاتی که در گفته نوح بوده است نکات آموزندهای است و از اين جهت قرآن تکرار میکند که برای ما هم درس باشد. انسان با خدای خودش همه جور حرف میزند و همه چيز را بايد در ميان بگذارد؛ ولی اينکه قرآن برای همه مردم نقل میکند برای آن نکاتش است.

اولًا نوح به عنوان يک مبلّغ دين نشان میدهد که چگونه آدمی بوده و در واقع يک مبلّغ دين چگونه بايد باشد. میگويد خدايا من شب و روز مردم را خواندم و از پا نايستادم. اين «شب و روز، پیدرپی» آن پيگيری يک نفر داعی الی اللَّه و دعوتکننده به دين را نشان میدهد. اين تأييدی است که قرآن دارد میکند؛ يعنی ببينيد! نوح اينچنين بوده است. لجاج آن مردم در حدی بوده است که انگشتها را در گوششان میکردند که نشنوند، رداهايشان را به سرشان میکشيدند که چشمشان هم به قيافه نوح نيفتد. با همه اينها میگويد: خدايا! من انواع رنگها و شکلها را در تبليغ به کار بردم. گاهی علنی، بلند، به صورت سخنرانی، بالای مثلًا تپهها میرفتم داد میکشيدم و برای عموم مردم اعلام میکردم:دَعَوْتُهُمْ جِهاراً. اين يک نوع تبليغ است که اثر مخصوص به خود دارد. ولی يک وقت هم هست که افرادی را به طور خصوصی بايد رفت ديد و دردهای آنها را به طور خصوصی دريافت کرد و اين دعوت خصوصی گاهی اثری میبخشد که دعوتهای عمومی نمیبخشد.ثُمَّ انّی اعْلَنْتُ لَهُمْ وَ اسْرَرْتُ لَهُمْ اسْراراً به هر دو گونه رفتار کردم، علنی و جهار، و سرّی و خصوصی.

میرفتم افراد را