نمیداد. فرمود: چيست؟ گفت: من گناهکارم. فرمود: گناهت را بگو. گفت: يا رسولَ اللَّه گفتنی نيست و خدا مرا نخواهد آمرزيد. فرمود: گناه تو بزرگتر است يا درياها؟ گناه من. گناه تو بزرگتر است يا ريگهای بيابان؟ گناه من. گناه تو بزرگتر است يا قطرات باران؟ گناه من. فرمود: گناه تو بزرگتر است يا رحمت حق؟ گفت: البته رحمت حق. فرمود: گناهت را بگو. گناه بسيار بسيار زشتی بود که پيغمبر او را از پيش خودش راند. البته راند برای اينکه آتش توبه او را تيزتر کند. و بعد از مدتها که او رفته بود در يک کوهی مجاور شده بود و شب و روز میگفت: خدايا پيغمبرت هم مرا از پيش خودش راند، فقط به درگاه تو آمدهام، آيه قرآن به پيغمبر نازل شد، خدا توبهاش را قبول کرد.

در ناحيه عذاب هم مؤمن کسی است که اگر طاعت ثَقَلين را هم کرده باشد صددرصد نمیگويد من که ديگر کارم تمام است، ديگران بروند بترسند. چرا؟ اين دو وجهه دارد: يک وجهه انسانی و نفسانی و يک وجهه الهی.

اما وجهه انسانی: برای اينکه ترسيدن از عذاب خدا در واقع ترسيدن از خدا نيست، ترسيدن از عدل خداست، و ترسيدن از عدل خدا ترسيدن از خود است يعنی ترسيدن از ارتکاب جرم است. چه شخصی میتواند به نفس خودش اعتماد کند و بگويد نفس من به جايی رسيده که ديگر گناه نمیکند، و تا گناه نکنم خدا ظالم که نيست که بیجهت بخواهد مرا عذاب کند. راست است؛ خدا ظالم نيست و انسانها را به عدالتش عذاب میکند. میگويد وقتی من گناه نکردم خدا عذاب نمیکند. پس من صددرصد به خود اطمينان دارم، میدانم که من را عذاب نمیکند، يعنی به نفس اعتماد دارم. اين اشتباه است. معصومين هم اعتمادشان به لطف خداست نه به نفس.