میکند.آنوقت«وَ الَّذينَ يُصَدِّقونَ بِيَوْمِ الدّينِ»خوف و رجای مؤمن

وَ الَّذينَ هُمْ مِنْ عَذابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقونَ.انَّ عَذابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمونٍ کسانی که از عذاب پروردگار خودشان ترسناکند، خوف خدا دارند، چرا؟ چون نسبت به عذاب الهی نمیشود مطمئن بود، هيچ کس نمیتواند ادعای اطمينان کند و بگويد من که قطعاً از عذاب الهی مأمونم. اين خيلی عجيب است و همان مطلبی است که میگويند از خواص و خصلتهای ايمان اين است که يک مؤمن [هميشه خوف خدا را دارد و در مقابل،] هيچ وقت اميدش را به رحمت پروردگار در هيچ شرايطی از دست نمیدهد.

مؤمن آدمی است که اگر فرض کنيم گناهان ثَقَلَين را مرتکب شده است نبايد فکر کند که ديگر گذشته است؛ «گذشته» وجود ندارد؛ يعنی باز در باز است، به اين معنا که اگر واقعاً توبه کند خدا میپذيرد. رحمت الهی اينقدر بیپايان است که فقط تا وقتی که انسان درِ رحمت را به رويش بسته رحمت نمیآيد؛ مثل اينکه درِ يک بطری شيشهای را ببنديد و در دريا ببريد. ولی اگر در را باز کنيد امکان ندارد نيايد. توبه در را به روی خود باز کردن است. در را که باز کنی آن میآيد. بنابراين هر کسی در هر شرايطی اگر از توبه نااميد بشود، بگويد ديگر از توبه هم کاری ساخته نيست، اين بزرگترين گناه است.

معاذ بن جبل از اصحاب پيغمبر نزد ايشان آمد و گفت: يا رسولَاللَّه! جوانی پشت در گريه میکند و گريهاش امان ندارد و هرچه به او میگوييم، میگويد من گنهکارم. فرمود: او را بياوريد. آمد. گريه امانش