ولی بعد بايد تبديل به يک حالت کاملترِ انسانی بشود در آنها باقی است و تا آخر عمر به همين حالت باقی میمانند، ولی اين گروه به دليل اينکه نمازگزاران هستند ديگر اين جور نيستند (البته اين يک دليلش است):الَّا الْمُصَلّينَ.الَّذينَ هُمْ عَلی صَلاتِهِمْ دائِمونَ.

استمرار در انفاق مالی

گفتيم نماز خودش يک عامل تربيت است. عامل ديگر چيست؟ وَ الَّذينَ فی امْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلومٌ.لِلسّائِلِ وَ الْمَحْرومِ. اين هم درست همان مفهوم دائمون را دارد: کسانی که در اموال آنها حقی معين برای سائلان و غير سائلان از محرومان وجود دارد. سراغ جنبه مالی آمد. انسانی که به حسب فطرت ابتدايی، کمالش در اين است که اذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزوعاً.وَ اذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنوعاً بعد بايد به مرحلهای برسد که نسبت به مال و ثروت که برايش يک خير است و انسان آن را خيرترين خيرها میشمارد نه تنها منوع نباشد بلکه برای نيازمندان حقی در مال خود قائل باشد و اين حقی را که در مال خود هست به ديگران بدهد. اين چقدر کمال است برای انسان!

از ائمه سؤال شده است که مقصود از «حق معلوم» چيست؟ گويا در تفاسير اهل تسنن گفتهاند مقصود همين حق واجب مثلًا زکات است؛ وَالَّذينَ فی امْوالِهِمْ حَقٌّ مَعْلومٌ.لِلسّائِلِ وَ الْمَحْرومِ يعنی کسانی که زکات مال خودشان يا حقوق واجبه مال خودشان را میدهند. ولی ائمه اطهار فرمودهاند اين بالاتر از زکات است. همينطور که در الَّا الْمُصَلّينَ.الَّذينَ هُمْ عَلی صَلاتِهِمْ دائِمونَ گفتيم مقصود نوافل است، اينجا هم مقصود زکات نيست چون زکات فريضه است، مقصود بالاتر از زکات است؛ يعنی افرادی که با اينکه حقوق واجبه خودشان را ادا کردهاند يک حقوقی به صورت نافله و مستحب، خودشان در مال خود برای ديگران قرار