شهادتشان قبول نمیشود و دیگر این که فاسقاند و چون فاسقاند سایر آثار فسق بر آنها بار میشود، و اینها قابل تفکیک است. اگر این شاهدی که نتوانسته مدعایش را اثبات کند توبه کند، فسقش از بین میرود (یعنی ما او را عادل میدانیم، پشت سرش نماز میخوانیم، اگر مجتهد باشد و از نظر علمی «جائزالتقلید» باشد از او میتوان تقلید کرد، باز اگر مجتهد باشد میتواند قاضی شود چون قاضی هم باید عادل باشد) اما شهادتش دیگر قبول نمیشود، چون آن مجازات مجازاتی جداست. این است که به عقیده بعضی اینجا سه مجازات است؛ یعنی علت این که شهادت چنین شخصی قبول نمیشود فسق او نیست، فسق یک مجازات جداگانه است. فاسق شمرده شدن از نظر اسلام یک مجازات است، مقبولالشهاده نبودن مجازات دیگری است.

از اینجا معنی آیه بعد روشن میشود. در آیه بعد میفرماید:الَّا الَّذینَ تابوا مِنْ بَعْدِ ذلِک وَ اصْلَحوا فَانَّ اللَّهَ غَفورٌ رَحیمٌسه احتمال

در استثنای «الَّا الَّذینَ تابوا» سه احتمال در ابتدا میتوان داد:

یکی این که اگر شاهدی بعد از این که متهم کرد و نتوانست ثابت کند توبه کرد، بگوییم چون توبه کرده تازیانه به او نزنند، شهادتش هم قبول باشد و فاسق هم نیست. ولی این احتمال را کسی نداده است. همین قدر که کسی زنی را متهم کرد و نتوانست ثابت کند، تازیانه را حتماً باید بخورد.

احتمال دوم این است که اگر کسی توبه کرد، هم شهادت او قبول