معنی «قلب»

میفرماید:یقَلِّبُ اللَّهُ اللَّیلَ وَ النَّهارَ انَّ فی ذلِک لَعِبْرَةً لِاولِی الْابْصارِ. «تقلیب» جابهجا کردن است. «قلب» هم از همین ماده است. در اصطلاح علمای علم صَرف وقتی که حروف کلمهای پس و پیش شود، میگویند اینجا قلب شد. قلب انسان را چرا میگویند «قلب»؟ چون دائماً در حال تقلّب یعنی حرکت و هیجان و ضربان است، و مخصوصاً به روح انسان از آن جهت «قلب» میگویند که هرآنی در یک خیالی و یک اندیشهای است، یک وقت رویش به این طرف است و یک وقت به آن طرف.

پیغمبر اکرم مثَل عجیبی فرمود:انَّما مَثَلُ هذَا الْقَلْبِ کمَثَلِ ریشَةٍ فی فَلاةٍ یقَلِّبُهَا الرِّیحُ ظَهْراً لِبَطْنٍ [1]جا به جا کردن شب و روز

یقَلِّبُ اللَّهُ اللَّیلَ وَ النَّهارَ خدا شب و روز را جابهجا میکند؛ شب را میبرد

[1]. جامع الصغیر، ج 1/ ص 103.