در عالم جان چون روم از عالم تن [1] در عالم تن عالم جان نادیده

میگوید وقتی که هنوز در اینجا هستم و با عالم جان آشنا نشدهام، بعدش هم دیگر فایده ندارد، وقتی هم بمیرم کور مردهام، همان که قرآن فرمود:وَ مَنْ کانَ فی هذِهِ اعْمی فَهُوَ فِی الْاخِرَةِ اعْمی وَ اضَلُّ سَبیلًا [2]کورباطنی

مقصود از «اعمی» چیست؟ آیا مقصود کسی است که در این دنیا چشم سر نداشته باشد؟ این که برای کسی جرم نمیشود، و چقدر اولیاءاللَّه بودهاند که چشم نداشتهاند.

مرحوم سید احمد کربلایی یکی از بزرگان بوده است. نامههایی میان ایشان و عالم بسیار بزرگ مرحوم حاج شیخ محمدحسین اصفهانی (رضواناللَّه علیه) استادِ علامه طباطبایی رد و بدل شده است. گفتند مرحوم آقا سید احمد یک چشمش کور بوده. علامه طباطبایی (سلّمهاللَّه تعالی) نقل میکردند که او در آخرین نامهاش مینویسد: «دوست دارم که چشم دیگرم هم کور بشود که جز او دیگر چیزی را نبینم.» یک چنین کوری از هر بینایی بیناتر است.

ابوبصیر از اصحاب حضرت باقر و حضرت صادق علیهما السلام است و کور

[1]. میترسم بمیرم و عالم جان را ندیده باشم.

[2]. چگونه من میتوانم از عالم تن به عالم جان بروم؟

[3]. اسراء/ 72.