بوده [1].

روزی حضرت باقر علیه السلام با بعضی از اصحاب در مسجد مدینه نشسته بودند. حضرت عملی را انجام دادند که ممکن است شما تعجب کنید، ولی تعجب نکنید که این را خیلی از شیعیان کوچکشان هم دارند (من سراغ دارم). حضرت به آنهایی که آنجا بودند فرمود که من الآن اینجا همین طور که نشستهام مخفی میشوم، هرکسی که میآید از او سراغ مرا بگیرید، ببینید چه جواب میدهد؟ افرادی آمدند و اینها میپرسیدند: از ابیجعفر سراغی داری؟ میگفتند: نه (امام نشسته بود و آنها نمیدیدند). ابوبصیر کور وارد شد. حضرت اشاره کرد، فرمود: از این بپرسید. گفتند:

ابوبصیر! از ابیجعفر خبری داری؟ گفت: پس این خورشید تابان چیست که اینجا نشسته؟!

این، مقام انسان را نشان میدهد که در انسان حسهایی وجود دارد [2] که اگر آنها را تربیت کند، چیزهایی را میبیند که هیچ بینای سری آن چیزها را نمیبیند.

پس آیه قرآن که میفرماید:مَنْ کانَ فی هذِهِ اعْمی فَهُوَ فِی الْاخِرَةِ اعْمی وَ اضَلُّ سَبیلًا چه میخواهد بگوید؟ هرکس در این دنیا کور باشد در آن دنیا کورتر است.

نمیخواهد بفرماید کسی که چشم سرش کور باشد چنین است (العیاذ باللَّه).

ابن امّ مکتوم از اصحاب حضرت رسول صلی الله علیه و آله کور بود. داستان سوره «عبس» را بعضی گفتهاند مربوط به خود حضرت رسول است، بعضی

[1]. در اصفهان مؤسسهای تأسیس کردهاند برای دستگیری از کوران، اسم خوبی برایش انتخابکردهاند: «مؤسسه ابابصیر». چون ابوبصیر کور بوده، اصفهانیهای خوشذوق اسم این مؤسسه را «مؤسسه ابابصیر» گذاشتهاند.پ

[2]. اگر در قدیم مردم [از این سخن] تعجب میکردند و میگفتند پنج حس بیشتر نداریم، امروز ثابتشده که حواس دیگری هم در انسان هست، لااقل بالقوّه هست و میتواند وجود داشته باشد.