که با قوای درّاکه و وسائل فهم انجام می‌گیرد مشاهده کنیم خواهیم دید که آنها یک رشته پدیده‌هایی هستند که به حسب واقعیت و وجود با واقعیت و وجود ما مربوط بوده و نسبت دارند به نحوی که فرض انقطاع نسبت و فرض نابودی آنها یکی‌

یکی دیگر اینکه پیوستگی عین وجود و واقعیت یکی از ایندو نسبت به دیگری بوده باشد نه اینکه هر یک از ایندو وجود و واقعیتی داشته باشند و پیوستگی خاصیت آنها باشد. این نوع پیوستگی از قبیل پیوستگی فرع به اصل و معلول به علت است. هر معلولی نسبت به علت ایجادی خودش اینطور است که در درجه اول از خود واقعیتی ندارد که در درجه دوم با علت پیوستگی پیدا کند، بلکه اصل وجود و واقعیت وی و پیوستگی وی یکی است و به اصطلاح صدر المتألهین وجود و واقعیتش عین ارتباط و انتساب و تعلق به علت است. این نوع ارتباط و انتساب البته از یک طرف خواهد بود نه از دو طرف و به اصطلاح «پیوستگی متقابل» نیست یعنی ممکن نیست که دو چیز هر دو نسبت به یکدیگر اینطور باشند و هر دو عین ارتباط و انتساب به یکدیگر باشند بلکه قهراً یکی از ایندو وجود مستقل و مستغنی و دیگری وجود نیازمند و ربطی خواهد داشت بر خلاف قسم اول که متقابل و طرفینی بود.

مطالعه حضوری عمیق و تفکر دقیق در وضع ارتباط و انتساب امور نفسانی به نفس به خوبی روشن می‌کند که از قبیل قسم دوم است نه قسم اول. همان طوری که در متن اشاره شده، دیدن من و شنیدن من و لذت من به نحوی است که اگر مطابق کلمه «میم» را از آنها بگیریم نه این است که فقط خاصیت پیوستگی دیدن من با من از بین می‌رود و دیدن مطلق باقی می‌ماند بلکه فرض انقطاع نسبت بین من و دیدنم عین فرض انعدام و نابودی مطلق آن دیدن است.

ج. در تمام علمهای حضوری همواره عالم عین معلوم است به این معنی که هر