کتابهای متعددی تحت عنوان «الطب و القرآن» نوشته شده که هر یک در حدّ خود قابل اعتنا است؛ از جمله کتاب «الاسلام و الطب الحدیث» نوشته دکتر عبد العزیز اسماعیل که از پزشکان بنام دیار مصر است. او این مباحث را با انتشار مقالاتی در مجله الأزهر آغاز کرد و سپس در سال 1357 آن را به صورت کتابی مستقل به چاپ رساند.
وی می‌گوید: «قرآن، کتاب طب یا هندسه یا کیهان‌شناسی نیست؛ تنها گاه به اسرار طبیعت که به این علوم باز می‌گردد اشاره می‌کند ... فهم دقیق بسیاری از آیات قرآن، بدون دستیابی به علوم جدید، ممکن نیست» و تأکید می‌کند که علم، مفهوم برخی از آیات را روشن می‌کند و در آینده- و همواره- از چهره بسیاری از آیات پرده بر می‌دارد.
ولی در این خصوص مبالغه می‌ورزد و می‌گوید: «با این روند تفسیر علمی، می‌توان گفت: در آینده دانشمندان مادّی‌گرا نزدیکترین مردم به دین خواهند بود».
ذهبی می‌گوید: «این، گونه‌ای بدبینی به سلف صالح، از جمله صحابه پیامبر است. آنان، چنانکه شایسته است مفاهیم قرآنی را به طور کامل درک نکرده‌اند؛ زیرا از علوم جدید بی‌خبر بوده‌اند. از این گذشته، در این کتاب مطالبی یافت می‌شود که پذیرفتنی نیست؛ مثلا در ذیل آیه «وَ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَراتِ رِزْقاً لَکُمْ» [1] مطلبی تحت عنوان «الحیاة تحت ضوء القرآن؛ زندگی در پرتو قرآن» آورده است. می‌گوید: معنای آیه آن است که از نظر ارزش غذایی، انواع گوشت و ماهی و لبنیّات، بهتر از سبزیها و گندم و ذرّت است. سپس به شرح عناصر اولیه موادّ غذایی یاد شده می‌پردازد و نشان می‌دهد که بیشترین مواد غذایی در گوشت و لبنیات است و در پایان می‌افزاید: این، نتیجه‌ای است که قرآن، آن را به طور فشرده گفته است ولی تا چند سال أخیر کسی به آن پی نبرده بود».
ذهبی می‌گوید: «از این گونه مطالب که نمی‌توان باور کرد مراد خداوند باشد، در این کتاب فراوان یافت می‌شود». [2]