ابتدا آیه را ذکر می‌کند و پس از آن با اجمال و اختصار درباره آن سخن می‌گوید و مسائل آن را بیان می‌کند. سپس از نظر قرائت، ادب، فقه، کلام و تفسیر آیه بحث می‌کند و در نهایت به شیوه‌ای وافی و کافی مطلب را بیان می‌کند.
این روش از بهترین روشهای تفسیری است که در آن، مسائل تفکیک و بحث در مورد هر بخش متمرکز می‌شود و هر مسأله به طور مفصل در جای خود بیان می‌شود؛ بدون اینکه مباحث به هم بیامیزد و به همین جهت خواننده را سرگردان نمی‌سازد.
جالب آنکه وی برای تفسیرش مقدمه‌ای ننوشته است تا در آن، موضع خویش را نسبت به تفسیر بیان کند و هدفش را از تألیف این تفسیر عظیم مشخص سازد.
منابعی را که در این تفسیر از آنها استفاده و بر آنها اعتماد کرده است نیز ذکر نمی‌کند.
البته ما می‌دانیم که او در این تفسیر بر بهترین تألیفات و تفاسیر آن عهد؛ همچون تفاسیر ابو مسلم اصفهانی، جبّائی، طبری، ابو الفتوح رازی و دیگر بزرگان و علما و مفسران برجسته آن روزگار تکیه کرده است.
این تفسیر، به علت تبحر مؤلف آن در فلسفه و کلام، رنگ کلامی- فلسفی دارد و مؤلف هر جا فرصتی می‌یابد، در این خصوص بدرازا سخن می‌گوید و گفتار را در مورد مسائل فلسفی گسترده می‌سازد؛ چنانکه گاهی از محدوده مباحث تفسیری خارج می‌شود و به مباحث کلامی- که گاهی بیهوده و بی‌فایده هم هست- می‌پردازد.
حال، این سؤال مطرح است که آیا فخر رازی، خود، تفسیرش را به اتمام رساند یا چنانکه گفته‌اند، آن را ناقص رها کرد تا شاگردان و فرزندانش به تکمیل آن بپردازند؟