ابو النضر یحیی بن کثیر (متوفای حدود 150) از اصحاب حسن بصری به شمار می‌رود و از عطاء بن سائب، تابعی معروف، روایت دارد. ابن حجر او را از جمله راویان امام جعفر بن محمد صادق علیه السّلام می‌شمارد و از «ساجی» نقل می‌کند که درباره او گفته است: «به پیروی از مذهب تشیع شهرت دارد». رجالیان عامه او را از حیث صحت روایت، ضعیف شمرده‌اند؛ [1] ولی «عمرو بن علی» درباره او می‌گوید: از روی عمد لب به دروغ نگشوده است؛ گر چه گاه خطا یا اشتباه دارد.
سال وفات او را مشخص نکرده‌اند، ولی وفات حسن بصری در سال 110 و وفات عطاء بن سائب در سال 136 و وفات امام صادق علیه السّلام در سال 148 روی داده است. بنابراین، وی تا نیمه‌های قرن دوم حیات داشته است.
طبرسی در تفسیر آیه «وَ أُتُوا بِهِ مُتَشابِهاً» [2] و غیره از او روایت دارد. [3]

ابو بسطام مقاتل بن حیان نبطی بلخی معروف به خرّاز (متوفای حدود 150) تفسیری دارد که ابو جعفر طبری و ثعلبی از آن بهره گرفته‌اند.
وی از سعید بن مسیّب و عکرمه و شهر بن حوشب و قتاده و ضحاک و دیگر بزرگان تابعان و اتباع تابعان روایت دارد. ابن حبان او را در «ثقات» آورده است. [4]

ابو الحسن مقاتل بن سلیمان بن بشیر أزدی بلخی (متوفای 150) از عطاء بن ابی رباح و عطیة بن سعد عوفی و مجاهد و ضحاک روایت دارد.