شایان ذکر است که عهد رسالت، دوران تعلیم و تربیت بود، به ویژه پس از هجرت پیامبر به مدینه که بیشتر اوقات خویش را صرف تربیت اصحاب برجسته می‌نمود و سعی بر آن داشت تا معارف و احکام شریعت را به آنان بیاموزد و از آنان امتی وسط بسازد تا بر مردم گواه باشند. [1]
«آن حضرت برانگیخته شد تا آیات الهی را برایشان بخواند و آنان را تزکیه و از درون آراسته سازد و کتاب (شریعت) و حکمت (بینش) را به آنان بیاموزد هر چند پیش از آن در گم‌راهی آشکار به سر می‌بردند» [2]. بدون شک پیامبر صلّی اللّه علیه و آله در این کار موفق بود و آنچه را که باید، انجام داد و در میان اصحاب خود عده‌ای دانشمند پرورش داد تا وارثان علم و حاملان حکمت او برای مردم باشند. آری! قرآن بیانگر همه چیز و مایه هدایت و رحمت و بشارت مسلمانان است، [3] و پیامبر صلّی اللّه علیه و آله هم آن را به مردم ابلاغ نمود و حقایق آن را به آنان آموخت و آنان را با اصول حکمت و مفاهیم آیات، آشنا ساخت؛ همان گونه که وظیفه وی بوده است. [4] با این وصف آیا نقش پیامبر صلّی اللّه علیه و آله در میان امت و به ویژه اصحاب خالصش، جز نقش معلم و مرشدی حکیم می‌تواند باشد؟ پیامبر به تربیت آنان و آموزش تمامی شریعت و بیان مفاهیم عالیه اسلام اهتمام بسیار می‌ورزید. از طرف دیگر در میان صحابه بزرگوار افرادی با استعداد و تیز هوش وجود داشت که دانش پژوهانی کوشا در فراگیری علم و حکمت بودند که با پرسش پی در پی بر دانش خود می‌افزودند و برای به دست