ذهبی بخشی از کتاب خود را به جدل و گفت و گو میان دو گروه در این مورد اختصاص داده؛ گروه اول بر این باورند که پیامبر اکرم صلّی اللّه علیه و آله تمامی قرآن را تفسیر نموده و معانی افرادی و ترکیبی تک تک آیات قرآن را بیان فرموده است. احمد بن تیمیه، سر گروه آنان شمرده می‌شود و عقیده دارد که پیامبر تمامی معانی قرآن- همانند تمامی الفاظ و عبارات آن- را بیان داشته است، و شاهد آن، آیه مبارکه «لِتُبَیِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَیْهِمْ»؛ [4] تا آنچه را برای ایشان [مردم نازل شده بیان داری» است که هم شامل لفظ و هم شامل معناست. [5]
گروه دوم- که برجسته و شاخص آنان، شمس الدین خویّی و جلال الدین سیوطی‌اند- عقیده دارند که پیامبر صلّی اللّه علیه و آله تنها اندکی از آیات را تفسیر نموده و از بقیه سخنی نگفته است. سپس ذهبی برای آنان دلایلی تصویر نموده که مهمترین آنها حدیثی است که «بزّار» از «عایشه» روایت می‌کند: «پیامبر صلّی اللّه علیه و آله جز تعدادی از آیات که جبرئیل به او آموخته بود چیزی از قرآن را تفسیر نمی‌نمود» [6].