6- وليد بن عبد الملك 86 ه

7- سليمان عبد الملك 96 ه

8- عمر بن عبد العزيز بن مروان 99 ه

9- يزيد بن عبد الملك 101 ه

10- هشام بن عبد الملك 105 ه

11- وليد بن يزيد بن عبد الملك 125 ه

12- يزيد بن وليد بن عبد الملك 126 ه

13- ابراهيم بن وليد بن عبد الملك 126 ه

14- مروان بن محمد بن مروان معروف به حمار 129- 132

مروان بن محمد كه آخرين ايشان ميباشد در سال يكصد و سى و دويم هجرت مغلوب عباسيان شد و سر او را پيش سفّاح بردند.

در سبب مغلوبيت وى گويند كه در اثناى جنگ براى شاش كردن پياده شد بناگاه اسب او رم خورده و از دست جلودار رها گرديد و به اوردوگاه تاخت پس لشگريان از بى‌صاحب ديدن اسب بكشته شدن وى قطع كرده و متفرق گرديدند و از آن‌روز جمله ذهبت الدّولة بالبولة مثل داير گرديد و در لقب حمار داشتن مروان چندين جهت گفته‌اند كه بسط آنها موجب اطناب است.

بنى اميّه با كثرت ظلم و طغيان معروف و بالخصوص درباره عترت طاهره نبوى تا آنجا كه مقدورشان بوده فروگذارى نداشته‌اند، بلى دو تن از ايشان از اين صفت خبيثه مستثنى ميباشند يكى معاوية بن يزيد كه بفاصله چند روزى استعفا داده و خود را از خلافت منعزل گردانيد و ديگرى عمر بن عبد العزيز كه عادت شنيعه سبّ حضرت على ع را قدغن اكيد نموده و شفقتهاى بسيارى درباره آل اطهار معمول ميداشت.

بنى اميه اندلس- بفاصله چند سال بعد از انقراض بنى اميّه شام، دولت ديگرى از ايشان در اندلس تشكيل يافت، يازده تن ديگر فقط در اندلس (اسپانيا) حكومت‌