داشتند كه اسامى و تاريخ جلوس ايشان بقرار ذيل است:

1- عبد الرحمن بن معاوية بن هشام 138 ه

2- هشام بن عبد الرحمن 171 ه

3- حكم بن هشام 180 ه

4- عبد الرحمن بن حكم 206 ه

5- محمد بن عبد الرحمن 238 ه

6- منذر بن محمد 272 ه

7- عبد اللّه بن محمد 292 ه

8- عبد الرحمن بن محمد بن عبد اللّه 300 ه

9- حكم بن عبد الرحمن 350 ه

10- هشام بن حكم 366 ه

11- سليمان بن حكم 403- 422 ه

دولت امويه اندلس برخلاف امويه شام، غالبا با رأفت و عدالت مى‌گذراندند، معارف و صنايع و ساير وسائل تمدن و آبادانى قلمرو خودشان را فراهم مى‌آوردند. عبد الرحمن ثالث كه هشتمين ايشان بوده چون ضعف حال بنى عباس را احساس نمود عنوان خلافت و امير المؤمنين را بر خود بست، خود را بتقليد بنى عباس به ناصر ملقّب داشته و اخلاقش نيز القاب منتصر و مؤيّد و مستعين را اختيار نمودند و در سال چهار صد و بيست و دويم يا سيّم هجرت منقرض گرديدند. (ص 127 ج 3 فع و 1044 ج 2 س و غيره)

بنى اوقص‌

موافق آنچه در محل خود اشاره نموديم اوقص لقب مروان بن حكم چهارمين خليفه بنى اميّه شام و بنى اوقص هم‌خانواده او هستند.

بنى ايوب‌

دولت ايوبيه، بعد از انقراض دولت فاطميّون سابق الذكر در سال پانصد و شصت و هفتم يا نهم هجرت بدستيارى صلاح الدين يوسف بن ايوب (ايّوبى) در مصر تشكيل يافت. بفاصله دو سال نور الدين محمود بن زنگى كه‌