گويند كه در حين ولادت اين دو برادر، انگشت و يا پيشانى يكى چسبيده بپيشانى ديگرى بود و چون خواستند كه از همديگر جدا سازند خون بسيارى جارى شد و اين قضيه را بفال خوش نشمردند بلكه مقدمه و علامت عداوت و خونريزى مابين نسل اين دو برادر داشتند. بنابراين، بنى اميّه معروف كه در السنه داير و از تخمه همين اميّه مذكور ميباشند از قريش بوده و نسب بدان طايفه رسانند و جوهرى نيز بهمين معنى تصريح كرده است. ولى بعقيده بعضى از ارباب سير، اميّه، پسر عبد شمس نبوده بلكه دعىّ و پسرخوانده او بوده است و منسوب داشتن بنى اميّه به قريش از همين راه ميباشد و الّا در حقيقت از قريش نبوده و رومى الاصل هستند و اين رسم و روش پسرخواندگى از عادات معموله عرب بوده است. چنانكه زيد بن حارثه كلبى را بعد از اسير كردن بحضرت رسالت ص منسوب داشته و زيد بن محمد ميگفته‌اند، مجلسى نيز در جلد ششم بحار الانوار خود همين عقيده را تأييد مينمايد.

بعد از اين مقدمه گوئيم بنى اميّه از نسل همين اميّه ميباشند و در دوره مقدسه اسلامى دو دولت از ايشان تشكيل يافته كه مقرّ حكومت يكى از ايشان شام و ديگرى اندلس بوده است.

بنى اميه شام- اوّلشان معاوية بن ابى سفيان ميباشد كه بحضرت امير المؤمنين ع بيعت نكرد، بعد از شهادت آن حضرت بمسند خلافت غاصبانه نشسته و سيزده تن ديگر نيز بعد از او بهمين قرار حكمران ممالك اسلامى بوده‌اند و اسامى و تاريخ جلوس ايشان موافق جدول ذيل است:

1- معاوية بن ابى سفيان 41 ه

2- يزيد بن معاويه 60 ه

3- معاوية بن يزيد 64 ه

4- مروان بن حكم 64 ه

5- عبد الملك بن مروان 65 ه