تلميذش خطيب مصرى از او روايت كرده است كه اين اشعار را بسيار ميخواند ولى از قائل آنها اسمى نبرده است:

وفات ابن الخل بسال پانصد و پنجاه و دويم هجرى قمرى در بغداد واقع شد و جنازه‌اش را بكوفه نقل دادند. (ص 40 ج 2 كا و غيره)

ابن خلدون- عبد الرحمن بن محمد بن خلدون‌

- يا عبد الرحمن بن محمد بن محمد بن محمد بن حسن بن خلدون، قاضى القضاة حضرمى، اشبيلىّ الاصل، تونسىّ الولادة، ابو زيد يا ابو مسلم الكنية، ابن خلدون الشّهرة، مالكىّ المذهب، ولى الدين اللّقب، از اكابر و مشاهير مورّخين اوائل قرن نهم هجرت ميباشد كه بواسطه تحقيقات و انتقادات و محاكماتى كه در كتاب تاريخ خود معمول داشته و بسبب افكار حكيمانه‌اى كه در مقدمه آن كتاب بعرصه ظهور آورده هزاران شايان تمجيد است، گوى سبقت از مورّخين ربوده و بين ايشان مقامى بس عالى حيازت نموده است. علاوه بر فن تاريخ كه يكّه‌سوار اين مضمار ميباشد در فقه و انشا و كتابت و فنون شعرى و علوم ادبيّه نيز متمهّر و صاحب يدى طولى ميباشد.

جدّ اعلاى او، خلدون، در اصل از اهالى خطّه حضرموت جزيرة العرب بود، بعد از فتح اندلس در قرمونيه از نواحى اندلس توطّن كرد، اولاد او نيز در اوائل قرن سيّم هجرت در اشبيليه متوطّن بوده‌اند. پس از آنكه اشبيليه مسخّر اجانب گرديد جدّ عبد الرحمن در تونس از بلاد افريقا اقامت كرد، عبد الرحمن نيز همانجا در اوّل رمضان هفتصد و سى و دويم هجرت متولد شد، قرآن مجيد و ادبيّات و علوم و فنون متنوعه متداوله و علوم عقليّه را از پدر خود و ديگر اساتيد و حكماى مغرب‌زمين با حرصى قوى و همّتى فتورناپذير كه نسبت بتحصيل كمالات و فضائل داشته در اندك‌زمانى تحصيل، كتب اشعار را حفظ، تا در سال هفتصد و چهل و نهم هجرت ابوين و اقارب و اساتيد او