داشت، در هندسه و آلات رصدى نجومى سرآمد ابناى زمان خود بود، يك آلت رصدى براى ملك منصور حكمران حمص تعبيه كرده بود، براى شركت و كمك در رصد خواجه نصير طوسى بامر هلاكو از دمشق در مراغه احضار شد و رساله‌اى در كيفيت ساختن كره كامل و كتابى در شرح آلات رصدى مراغه تأليف داد و در ديباچه آن از ملكات فاضله خواجه ميستايد چنانچه خواجه نيز در اوّل كتاب بقاء النفس بعد فناء الجسد كه بدرخواست مؤيد الدين تأليفش داده بسيارش تمجيد مينمايد. وفات مؤيد الدين بسال ششصد و شصت و چهارم هجرت بموت فجأه در مراغه واقع گرديد و نام اصلى او بدست نيامد و دور نيست كه لفظ مؤيد الدين همان نام اصلى او باشد. (اطلاعات متفرقه)

مؤيد الدين- حسين بن على‌

- اصفهانى بعنوان طغرائى نگارش يافته است.

مؤيد الدين عرضى يا مؤيد الدين عروضى‌

- همان مؤيد الدين بن برمك مذكور فوق است.

مؤيد الدين- محمد بن احمد

- در باب كنى بعنوان ابن العلقمى خواهد آمد.

مهابادى- حسن بن على‌

- بعنوان ماهابادى نگارش داده‌ايم.

مهاجر

لقب رجالى محمد بن ابراهيم است.

مهايمى- شيخ على بن احمد

- بن ابراهيم بن اسمعيل كوكنى نوائتى هندى، معروف به مخدومعلى مهايمى، از اكابر علما و عرفاى هند، از مشايخ اهل طريقت و داراى مكارم اخلاق و شهرت بى‌نهايت بوده و از تأليفات او است:

1- ادلة التوحيد 2- تبصير الرحمن و تيسير المنان ببعض ما يشير الى اعجاز القرآن كه در قاهره و دهلى چاپ شده و يك نسخه خطى آن نيز در خزانه رضويه موجود است. در كشف الظنون تفسير موسوم بهمين اسم را بشيخ زين الدين على بن احمد بن احمد اموى حنبلى (متوفى بسال 710 ه ق- ذى) منسوب داشته است 3- تفسير رحمانى و آن نام ديگر تبصير الرحمن مذكور است 4- الزوارف فى شرح عوارف المعارف 5- شرح الفصوص لمحيى الدين 6- شرح النصوص للقونيوى 7- مرآت الدقائق فى شرح مرآت الحقائق كه در بمباى چاپ شده است. مهايم بندرى است از ناحيه كوكن نامى از نواحى دكن هند، نوائت هم (بر وزن ثوابت) قومى‌