مخصوصى حضور مييافتند.

(ص 44 و 97 ف و 471 ت و 358 ج 1 كا و 167 ج 13 جم و 113 لس و 403 ج 11 تاريخ بغداد و 3859 ج 5 س و غيره)

كسائى- حكيم مجد الدين‌

- مكنّى به ابو اسحق يا ابو الحسن از مشاهير و افاضل قدماى شعراى ايرانى عهد سامانيان ميباشد كه در اصل از اهالى مرو بوده و بهمين جهت به كسائى مروزى شهرت يافته است. كسائى بسيار نيكو اعتقاد و مدّاح اهل بيت امجاد ع بوده و اظهار تشيّع ميكرد، بالخصوص در مدح حضرت امير المؤمنين ع اشعار بسيارى بدو منسوب است. علاوه بر قريحه شعريّه صافيه مراتب علميّه او هم مسلّم و بالخصوص در علم صرف بر ديگران مقدّم و مدتى در خدمت آل سامان بود، عهد سلطنت سلطان محمود غزنوى (387- 421 ه ق- شفز- تكا) را نيز دريافته و مدايحى در حق وى گفته است، عاقبت بمرام تصفيه باطن و تهذيب نفس منزوى شد، كلاه فقر در سر و كسوت زهد و ورع در بر كرد و بهمين جهت به كسائى شهرت يافت. سال وفاتش بدست نيامد لكن بعد از ملاحظه تاريخ ولادت او كه سال سيصد و چهل و يكم نوشته‌اند با در نظر گرفتن اينكه در كلمات بعضى از ارباب تراجم از معمّرينش شمرده و بطول عمرش موصوف داشته‌اند توان گفت كه اواسط قرن پنجم را نيز دريافته است و بناصر خسرو (متخلّص به حجّت) فرستادن قصيده داليه خود، قرينه قويّه بلكه شاهد صادق همين مدّعا ميباشد، اين قصيده در نهايت دقّت و لطافت و فصاحت بوده و در اثبات مراتب فضل و كمالات نفسيّه و متّصف به حكيم بودن او برهانى قاطع ميباشد و از اشعار آن است: