تجربه مكرّر بيست ورق از هركتابى را كه نزد او ميخواندند دردم حفظ ميكرد. نيز در اثناى راه بغداد يكى از همراهان او بجهت نابينا بودنش (كه ذيلا مذكور ميداريم) در جاى پردرختى اشعارش داشت كه سر بپايين كرده و عبور نمايد كه بجهت نابينائى بدرخت برنخورد ابو العلاء نيز سر خم كرده و از آنجا عبور نمود و همان موضع را بذهن خود سپرد، بعد از چند ماه در موقع مراجعت باز در همان موضع سر فروانداخت و مورد حيرت حاضرين گرديد.

وقتى در مسجد مشغول نماز بود و سه تن از اكراد در همانجا سر حسابى منازعه ميكردند، بعد از مشاجرات بسيارى خاتمه نيافت ناچار بمحكمه صالحه شكايت بردند، قاضى باقرار آوردن يكى از آنها كه طرفش مدعى آن بوده طالب شاهد و بيّنه گرديد، آن طرف گفت كه در محل منازعه ما بجز شخصى نابينا كه مشغول نماز بوده كسى نبود كه شاهد اقرار او باشد قاضى بحكم قرائن و قيافه، ابو العلا را احضار كرده و شرح قضيه را استفسار نمود ابو العلا گفت من بغير زبان عربى بزبان ديگر آشنا نيستم لكن عين كلمات ايشان را تشخيص توانم كرد اينك بعد از استنطاق و تعيين صوت هريكى از طرفين دعوى، گفت كه صاحب اين صوت فلان كلمات را گفته و صاحب صوت ديگر نيز گوينده فلان كلمات ميباشد و عين الفاظ و كلمات طرفين را كه كردى بوده حكايت كرد و بعد از ترجمه، مقصود هريكى بدست آمد و حكم شرعى صادر كردند.

بنوشته معجم الادبا، خطيب تبريزى گويد كه در مسجد معرّه مصنّفات ابو العلا را نزد او ميخواندم كه در همان حال يكى از همسايگان ما براى نماز وارد مسجد شد، از كثرت فرح حالم متغيّر گرديد، ابو العلاء احساس نموده و سبب آن را پرسيد در جواب گفتم يكى از همشهريها را ديدم كه از دو سال باين طرف كسى از ايشان را نديده بودم ابو العلاء گفت كه من منتظر ميباشم تا شما صحبتهاى لازمى را كرده باشيد، خطيب هرآنچه را كه لازم بود با آن تبريزى مذاكره كرده و بر سر درس برگشت، ابو العلاء پرسيد كه اين چه زبانى بود گفت آذرى (آذربايجانى) ابو العلاء گفت من اين زبان را بلد نيستم ليكن‌