در بدايت حال علوم ادبيّه را از ابو زكريّاى تبريزى اخذ كرد، فقه و حديث را نيز از اكابر بغداد فراگرفت، مدتى بوعظ و تدريس پرداخت، در مجلس وعظ او ازدحام تمام خاصّ و عامّ بود، آوازه و شهرت او عالم‌گير و رئيس مذهبى وقت خود شد و در تمامى اوقات تحصيل با دسترنج خود امرار معاش مينموده است. اخيرا بناى تجريد و تفرّد گذاشته و با زهد و عبادت بسر ميبرد، با شيخ احمد دباس ملاقات و از وى كسب فنون طريقت نمود.

از مادرش فاطمه، نقل است كه عبد القادر در اوقات شيرخوارگى در روزهاى ماه رمضان شير نميخورد، كرامات بسيار و پاره‌اى كلمات غير متعارف نيز بدو منسوب ميباشد چنانكه ميگفته است من مافوق عقول مردم هستم، هفتاد باب از علم لدنّى بر روى من گشاده شده كه وسعت هربابى بقدر مابين زمين و آسمان است. نيز گويد كه كره ارض را بمن مسلّم داشتند اينك شرق و غرب و برّ و بحر و جبال و صحارى و تمامى اقطار آن مرا بقطبيّت خطاب ميكنند و مانند اينها كه بسيار و ما هم همه اين مراتب را موكول بكتب مربوطه ميداريم. شيخ عبد القادر اخيرا باز بناى تدريس و موعظه و فتوى گذاشت، موافق هردو مذهب شافعى و حنبلى فتوى ميداد، از سيزده علم از علوم دينيّه تدريس مينمود، در فروع و اصول فقه و تصوف تأليفاتى دارد:

1- بشائر الخيرات كه صيغ صلوات بر حضرت رسالت ص بوده و در قاهره و اسكندريه چاپ شده است 2- ديوان اشعار كه حاوى پاره‌اى اشعار عارفانه و صوفيانه بوده و به ديوان غوث اعظم معروف است 3- الغنية لطالبى طريق الحق يا غنية الطالبين لطريق الحق در تصوف كه در مكه و قاهره چاپ شده است 4- الفتح الربانى و الفيض الرحمانى نيز در تصوف كه در قاهره چاپ شده است 5- فتوح الغيب نيز در تصوف در استانبول چاپ شده است 6- الفيوضات الربانية فى الاوراد القادرية كه در مصر چاپ سنگى شده است 7- ملفوظات قادريه 8- ملفوظات گيلانى و غيرها و شيخ عبد القادر در اشعار خود به محيى تخلّص ميكرده و از او است: