محيى الدين- احمد بن محمد

- يا محمد بن احمد، عالمى است فاضل حنفى، از علماى عهد سلطان بايزيد خان ثانى (886- 918 ه ق- ضفو- ظيح) كه در تمامى عمر، قاضى ادرنه بود. حاشيه فرائض سراجيه سيد شريف و رساله‌اى در باب شهيد از آثار او ميباشد. سال وفاتش بدست نيامد و او را محيى الدين عجمى نيز گويند. (فوائد البهية و ص 4234 ج 6 س)

محيى الدين- چلبى، محمد بن على‌

- بن سف بالى بن شمس الدين محمد بن حمزه فنارى حنفى، عالم فاضل مفتى متّقى، معروف به محيى الدين چلبى، نخست مدرّس مدرسه بروسه و غيره بوده سپس قاضى عسكر ولايت آناطولى و روم ايلى گرديد. تعليقات شرح مفتاح و تعليقات شرح وقاية و تعليقات هداية از تأليفات او بوده و در سال نهصد و پنجاه و چهارم هجرت درگذشت. (ص 183 فوائد البهية)

محيى الدين- حسن چلبى‌

- بعنوان چلبى حسن بن محمد بن محمد نگارش يافته است.

محيى الدين- حسين بن مسعود

- بعنوان بغوى نگارش يافته است.

محيى الدين- عبد القادر بن ابى صالح‌

- موسى بن عبد اللّه بن يحيى، گيلانىّ (جيلانى) المولد، بغدادىّ المنشأ و الموطن و المدفن، اشعرىّ الاصول، شافعى يا حنبلىّ الفروع، ابو محمد الكنية، محيى الدين و غوث و غوث اعظم و غوث الثقلين اللّقب و گاهى به جنگى دوست و باز اللّه و باز اشهب ملقّب و سلسله قادريّه از سلاسل عرفا و صوفيّه كه در اغلب بلاد اسلامى خصوصا در هند و ممالك عثمانى انتشار دارد بدو منتسب ميباشد.

نسب شريفش بنوشته قاموس الاعلام و طبقات شعرانى و بعضى ديگر بحضرت امام حسن مجتبى پيوندد كه بنوشته شعرانى سيد عبد القادر بن موسى بن عبد اللّه بن يحيى زاهد بن محمد بن داود بن موسى بن عبد اللّه بن موسى الجون بن عبد اللّه محض بن حسن مثنّى بن امام حسن مجتبى ع بوده و بهرحال از اكابر عرفا و صوفيّه و مشايخ پيران طريقت و مؤسّس طريقت قادريّه ميباشد كه قادريّه گفتن آن طريقت، بجهت انتساب باو است.