ولادت شيخ عبد القادر بسال چهارصد و هفتادم يا هفتاد و يكم يا نودم واقع شد. بنابر اوّل كلمه عشق- 470 و بنابر دوّيم كلمه عاشق- 471 يا رهبر دين- 471 و بنابر سيّم كلمه عاشق واحد- 490 مادّه تاريخ ولادت است. وفات او هم بسال پانصد و شصتم يا شصت و يكم يا دويم هجرى قمرى در بغداد واقع شد. بنابر اوّل، عشق كمل- 560 و بنابر دوّيمى جمله عشق اكمل- 561 و بنابر سيّمى جمله ماهتاب اقطاب- 562 مادّه تاريخ وفات او هستند. مخفى نماند ابو صالح بنابر مشهور كنيه موسى پدر شيخ عبد القادر است، لكن در طبقات شعرانى كنيه خود شيخ‌اش نوشته است و غلام سرور هندى كتاب گلدسته كرامات را در مناقب همين شيخ عبد القادر گيلانى تأليف داده و كتابهاى ديگر نيز با السنه مختلفه در كرامات و مقامات عارفانه وى تأليف داده‌اند.

ناگفته نماند كه شيخ عبد القادر از اهل گيلان ايران بوده و به گيلانى مشهور است لكن بمناسبت اينكه بين عرب به جيلى و جيلانى (كه معرّب گيلان است) معروف ميباشد منشأ توهّم بعضى شده و او را از اهل جيل دانسته‌اند كه قريه‌ايست نزديكى بغداد.

(ص 441 ت و 3087 ج 4 س و 21 ج 5 فع و 237 هب و 727 مط و 108 ج 1 لر و 94 ج 1 خه)

محيى الدين- عبد القادر بن ابو القاسم‌

- بعنوان قاضى القضاة عبد القادر مذكور شده است.

محيى الدين- عبد القادر بن ابى الوفاء

- محمّد بن محمّد بن نصر اللّه سالم، قرشى مصرى حنفى، مكنّى به ابو محمد، ملقّب به محيى الدين، معروف به ابن ابى الوفاء، از مشاهير فقهاى حنفيّه قرن هشتم هجرت ميباشد كه در تحصيل فقه اهتمام تمام داشته تا آنكه از متمهّرين آن علم شريف شد، بناى تدريس و فتوى گذاشت، از مشايخ وقت استماع حديث نموده و اجازه داشت، خط او نيز بسيار خوب بوده و از تأليفات او است: