پس پيش لبيد فرستاد و خواستار اشعار وى گرديد لبيد گفت، اگر طالب اشعار زمان جاهليّت باشد مانعى ندارد، مغيره گفت كه منظور، اشعارى است كه در زمان اسلام گفته شده است، لبيد بخانه خود رفته و سوره بقره را نوشت و پيش مغيره آورد و گفت كه خداوند عالم در دوره اسلام اين را بعوض شعر بمن كرامت كرده است. مغيره صورت قضيه را بخدمت خليفه عرضه داشت، خليفه نيز محض پاس رسوخ دينى لبيد، مقدار پانصد درهم (يا دينار) از عطيه اغلب كم كرده و بعطيه لبيدش افزود و تمامى عطيه او را دو هزار و پانصد كردند. اغلب بطور گله‌گذارى بخليفه نوشت كه براى اطاعت امر خليفه، پانصد از عطيه من ناقص مى‌شود اينك خليفه باز امر بتكميل آن نقيصه كرد و لكن عطيه لبيد بهمان عيار دو هزار و پانصد مستقر گرديد تا آنكه معاويه بمرام اينكه عطيه او را كم كند گفت، دو هزار جاى خود، ديگر اين پانصد براى چيست لبيد گفت من امروز يا فردا مى‌ميرم، پانصد سهل است كه اين دو هزار نيز مال شما باشد، معاويه از روى رقّت از آن مرام منصرف شد لكن لبيد نيز وفات يافت و آن مقرّرى را تملك ننمود.

لبيد از فحول شعراى عرب، فصاحت و ملاحت شعر او مسلّم كلّ، از بدايت جوانى آثار جلالت در وى ظاهر، در فنون شعرى گوى سبقت را از اغلب ايشان ربود، در كلمات بعضى از اهل فنّ در طبقه ثانيه شعرا معدود و يكى از اصحاب معلقه سبعه ميباشد كه ذكر اجمالى ايشان تحت همين عنوان نگاشته آمد بلكه نابغه ذبيانى آتى الترجمة اشعر العرب‌اش ميشمارد. بالجملة، در جلالت لبيد، معرّفى بهتر و صادق‌تر از اشعار خودش كه حسن و رونق و طراوت در آنها پيدا و آثار حكمت در اكثر آنها هويدا است نميباشد و از آنجمله است: