عامرى‌[1]

عامرى عامر بن طفيل بن مالك بن جعفر

- عامرى، از شعراى زمان جاهليّت ميباشد كه اوّل اسلام را نيز درك كرده است، علاوه بر قريحه شعرى شجاع و دلير و حكيم و سخى بود، ديوان شعر او با ديوان عبيد بن ابرص از اصحاب معلّقات در يكجا چاپ شده است و در سال 633 م درگذشت.

(ص 1260 مط و غيره)

عامرى قيس بن ملوح‌

- بعنوان مجنون خواهد آمد.

عامرى لبيد بن ربيعة بن مالك بن جعفر بن كلاب- انصارى عامرى‌

، مكنّى به ابو عقيل، از مخضرمين شعراى عرب ميباشد كه هردو دوره جاهليّت و اسلام را ديده و در هردو دوره با عزّت و جلالت زيسته است. پيش از هجرت و يا در سال چهارم هجرت با قوم خود اولاد جعفر بن كلاب، فيض‌ياب حضور مبارك حضرت رسالت ص گرديده و مشرّف بشرف اسلام شد، همينكه قرآنرا تلاوت نمود حكم و مواعظ و بلاغت مدهشه آن كلام آسمانى، مشغولش كرده و از شعر گفتن منصرفش گردانيد و ديگر غير از اين بيت اصلا شعرى نگفت:

مى‌گفت كه مرا بعوض شعر، قرآن داده‌اند، تلاوت كنم، حتى عمر بن خطّاب بمغيرة بن شعبه كه عامل كوفه بوده بنگاشت، اشعار شعراى شهر خود را كه در دوره اسلام گفته‌اند ضبط نمايد پس براى همين مرام، كس پيش اغلب عجلى كه از شعراى وقت بوده فرستاده و خواستار اشعار او گرديد اغلب قبول كرده و گفت:

[1]- عامرى- منسوب بقبيله بنى عامر از قبائل عرب است كه سرسلسله ايشان عامر بن صعصعة بن معاوية بن بكر بن هوازن ميباشد. اين عنوان (عامرى) در اصطلاح رجالى، لقب ابان بن كثير، احمد بن رشيد، اسمعيل بن جعفر، حاشد بن مهاجر، حبة بن بعكك، حسين بن عثمان، عبيد بن كثير، عثمان بن عيسى و جمعى بسيار ديگر ميباشد و شرح حال ايشان موكول بدان علم شريف است.