محدّث حكيم مدقّق، متكلّم محقّق، در اخلاق فاضله طاق، جامع كمالات و فضائل، كراماتى بدو منسوب، گاهى بمناسبت نام پدرش به غازى موصوف، از معاصرين شيخ حرّ عاملى و علّامه مجلسى و ملا محسن كاشانى و نظائر ايشان، از تلامذه شيخ بهائى و مير داماد و شريك درس خليفة السلطان و در نزد ملوك صفويّه و امرا و حكام و طبقات ديگر بسيار محترم و محل اعتماد بود. پيش از سن سى سالگى يك چندى توليت موقوفات حضرت عبد العظيم بدو مفوض و در آن آستان شريف مشغول تدريس بوده است تا بعد از مدتى از آن مقام منفصل و بمكّه رفته و زمانى در آن ارض اقدس مجاورت نمود و حاشيه مجمع البيان را نيز در آنجا تأليف داده و در سلافة العصر سيد على خان مدنى بسيارش ستوده است.

مخفى نماند كه ملا خليل مسلك اخبارى داشت، طريقه اجتهاد را شديدا انكار مينمود، نماز جمعه را در زمان غيبت حرام ميدانست، همچنين استعمال دخانيات را نيز اصلا تجويز نكرده و اكيدا حرام مى‌شمرد، رساله‌اى در اين موضوع تأليف داده و در تنقيح و تهذيب آن اهتمام تمام بكار برد، اخيرا نسخه خوبى از آن رساله نوشته و با جلد ظريف و لطيفى مجلّدش كرد، توى ظرف قماش نفيسى گذاشته و بخدمت مجلسى ارسالش داشت كه بلكه بواسطه مطالعه آن از صرف قليان كه افراط تمام در آن داشته منصرف گردد. مجلسى بعد از استحضار از مضمون آن در همان ظرف قماش تنباكوى خوبى گذاشته و نزد مؤلفش عودت داده و هم بنگاشت كه ما آن رساله را مطالعه كرده و چيزى قابلش نديديم الّا اينكه چون ظرف آن براى تنباكو گذاشتن بسيار خوب و شايسته بود لذا آنرا پر از تنباكو كرده و بخدمتتان فرستاديم تا اجرت زحماتى باشد كه در تنقيح اين مرام متحمّل شده‌ايد.

از مكارم اخلاق وى آنكه: در سر مسئله‌اى بين او و ملا محسن فيض كاشانى بحثى طولانى واقع بوده و در گفته خود اصرار تمام داشت تا بعد از مدتى خطا و اشتباه خود در آن مسئله بخودش منكشف گرديد، محض براى عذرخواهى با پاى پياده از قزوين بكاشان رفت، در خانه فيض را زده و از پشت در صدا زد كه: يا محسن قد اتاك المسيى‌