«شير را بچه همى ماند بدو» «تو، بپيغمبر چه ميمانى بگو» علامه كتاب كشف الحق و نهج الصدق را در همين مناظره سيد موصلى نگارش داده است بارى سلطان شاه خدابنده بعد از جريانات مذكور مذهب تشيّع را قبول كرد و باطراف بلاد فرمان داد كه بنام دوازده امام معصوم ع خطبه خوانده و سكّه زده و اسامى مقدّسه ايشان را در اطراف مساجد و مشاهد ثبت نمايند، علامه نيز كتاب الفين و كتاب منهاج الكرامة فى الامامة را بنام نامى آن شاه سعادت اكتناه تأليف داد، در تشييد اساس مذهب اثنى‌عشرى همه‌گونه مساعى جميله بكار برده و اصلا فروگذارى نكرد، در نزد شاه تقرّب بى‌نهايت داشت، بر قاضى بيضاوى و قاضى ايجى و محمد بن محمود آملى صاحب نفايس الفنون و ديگر مقرّبين دربار تفوق يافت بحدى كه شاه سفرا و حضرا بمفارقت وى راضى نميشد و امر ملوكانه صادر گرديد كه براى علّامه و طلّابى كه حاضر حوزه درس وى ميشدند مدرسه‌اى سيّار كه داراى چندين مدرّس و حجره‌هاى كرباسى بوده ترتيب دادند كه همواره با اردوى همايونى نقل ميگرديد و در هرمنزل نصب و مجلس تدريس منعقد ميشد و در آخر بعضى از كتب علامه نيز قيد شده كه از تأليف آن در شهر كرمانشاه در مدرسه سيّاره فراغت يافته اين است كه در زمان شاه خدابنده علم و فضل و ارباب كمال را رواجى ديگر بوده است. از بعض تواريخ عامّه نيز نقل است كه از وقايع سال هفتصد و هفتم هجرت اظهار و اعلان تشيّع شاه خدابنده ميباشد كه باضلال ابن المطهّر، شعار تشيّع را اعلان و انتشار داده است.

ميتوان گفت كه اگر منقبت و خدمت دينى علامه منحصر بهمين قضيه ميبود باز هم در جلالت و مفاخرت او بر ديگران كافى بوده و اصلا حاجتى بمزيّت و فضيلت ديگرى نميشد تا چه رسد بسائر خدمات لسانى و قلمى و آن‌همه مصنّفات فوق التصور او كه غالبا در هرعلمى از منقول و معقول و كلام و حكمت و رياضى و غيرها چندين كتاب كه هريكى داراى مزيّتى خاص ميباشد در صفحه روزگار بيادگار گذاشته است. در مجمع البحرين از بعض فضلا نقل كرده كه بخط خود علامه، پانصد نسخه از مصنّفاتش را ديده غير از