موضع بوده سراغى از آب نداد پس آن حضرت آبى را كه در همان موضع بوده ظاهر كرد بشرحى كه در كتب مربوطه مذكور و در صفحه 305 جلد 12 تاريخ بغداد نيز نگارش يافته است. در صحت و اتقان صدور اين معجزه، علاوه بر اينها همين بس‌كه سيد حميرى آن را در همين قصيده مذهبه نيز كه در ايّام محدّثين و كثرت ايشان و قرب ايشان بزمان صدور معجزه و انكار نياوردن ايشان علنا با تمام قوت قلب و اطمينان خاطر مذكورش داشته و چنانچه اشاره شد سيد مرتضى با آن‌همه تبحّر علمى كه مسلّم فريقين است و ديگر متبحّرين، شرحهاى بسيارى بر آن نوشته‌اند بارى بالاتر از همين قصيده بائيه، قصيده عينيه حميرى است كه داراى پنجاه و چند بيت بوده و مطلع آن:

ميباشد، اين قصيده نيز محل توجه و اعتناى اكابر و فحول بوده و شرحهاى بسيارى بر آن نوشته‌اند، علاوه بر اين، در جلالت اين قصيده همين بس‌كه در اخبار آل عصمت عليهم السلام، امر بحفظ و ياد داشتن آن و وعده بهشت در عوض حفظ آن وارد گرديده و اين جمله از خصائص اين قصيده بوده و درباره هيچيك از اشعار شعرا اين‌چنين امتيازى نداشته است.

سيد گفتن صاحب ترجمه نه بجهت فاطمى يا علوى يا هاشمى بودن وى ميباشد بلكه سيادت بمعنى لغوى بوده و مراد از آن بزرگى و جلالت است و بس‌كه از طرف قرين الشّرف حضرت صادق ع بلقب سيد الشعراء مفتخر بوده و سيد نيز مخفّف همين سيد الشعراء است بلكه توان گفت كه نام اصلى علمى، مادرزادى وى سيد بوده است، چنانچه كشى روايت كرده، چون آن حضرت سيّد را ديد اكرامش كرده و فرمود كه مادرت ترا سيد نام كرده و در اين موضوع موفّق هستى، فانت سيد الشعراء، اينك سيد در مقام افتخار باين كلام آن بزرگوار گويد: