چنانچه از اين اشعار معلوم است، سيّد، شعر گفتن بطمع مال را بسيار مكروه ميداشت، نيز در اين موضوع گويد:

اكثر اشعار سيّد، بجهت تشيّع خالص و تعصّب حضرت امير المؤمنين عليه السلام از بين رفته و ثبت دفاتر نشده و مردم از خوف خلفاى وقت قدرت ثبت و ضبط آنها نداشته‌اند.

اصمعى گويد: اگر سيّد در اشعار خود بعضى از صحابه را سبّ نميكرد هرگز كسى را در فضل و طبقه بر وى مقدّم نميكردم.

ناگفته نماند: از تذكره ابن المعتزّ نقل شده كه پدر و مادر سيّد حميرى سنّى ناصبى و از معاندين خانواده رسالت بوده‌اند، سيّد نيز بعد از تشيّع بديشان ردّ و انكار كرد و بمدلول بعضى از اخبار، ايشان از سيّد شكايت نزد سلطان وقت بردند لكن در اثر دعاى حضرت صادق ع از كيد ايشان رهائى يافت. بالجمله سيّد از مذهب پدر و مادر منصرف و بمذهب شيعه كيسانى گراييد و بامامت و زنده و غايب و مهدى آخر الزّمان بودن محمد بن حنفيّه معتقد شد، تا آنكه مشمول توفيق الهى گرديد و بشرحى كه در كتب مربوطه نگارش يافته حسب الارشاد حضرت امام جعفر صادق ع بوفات محمد بن حنفيّه اذعان از آن عقيده فاسد منصرف، بايمان صحيح اماميّه موفق و عاقبت بخير گرديد و خودش در اين موضوع گويد:

بالجملة، شكى در غايت جلالت، خلوص عقيدت، موفق بتوبه نصوح بودن و دوستدار خانواده رسالت شدن سيد حميرى نبوده و اصلا شبهه و ترديدى در ايمان صحيح وى‌