ح) انگيزش

انگيزش يکي از ساده ترين و در عين حال پيچيده ترين وظايف مديريت است. انگيزش ساده است؛ زيرا مردم اصولاً به رفتاري که احساس کنند پاداشي در پي دارد جذب و برانگيخته شوند و پيچيده است؛ چون بايد انگيزه‌ي افراد را شناخت؛ در حالي که آن چه يک نفر به عنوان پاداش مهم تلقي مي کند ممکن است براي شخص ديگري مهم نباشد؛ براي مثال يک ليوان آب براي کسي که ساعت ها در بيابان سوزان بوده است محرک بيش تري است تا براي کسي که همان موقع سه ليوان نوشابه‌ي خنک نوشيده است. انگيزش علي رغم پيچيدگي اش اساس مديريت است. [1]

ريشه‌ي انگيزش نوعي تنش داخلي است و هدف رفتار برانگيخته شده، تسکين و تخفيف اين تنش هاست؛ براي مثال، هر فردي نياز به خوردن دارد، اما بعد از خوردن غذاي کافي اين نياز ارضا خواهد شد؛ بنابراين نمي توان آدم سير را با دادن يک غذاي کامل برانگيخت.

حالا اگر بين فرد و غذا مانعي ايجاد شود، ممکن است سرخورده شود و در اين هنگام يا صحنه را ترک مي کند، يا روحيه اش را از دست مي دهد و يا به اعتراض مي پردازد و گاه با توسل به رفتارهاي ناهنجار در صدد تلافي برمي آيد. [2]

براي انگيزش شخص، دادن چيزي که نيازهاي مهم او را ارضا کند کافي نيست؛ چرا که او به طور مستدل بايد متقاعد شود که توانايي دريافت پاداش را دارد.

ويکتورروم در نظريه‌ي انگيزش خود مي گويد: اگر شخص احساس کند که کوشش او به انجام کار منجر خواهد شد و بداند که انجام دادن کار، به نتيجه‌ي مهمي،مثل ارضاي نياز به مقام و اعتبار منتهي خواهد شد، انگيزش صورت خواهد گرفت. [3]

ابراهام مزلو درباره ي نيازهاي انسان مي گويد:

نيازهاي انسان شامل پنج گروه است: فيزيولوژي، ايمني، اجتماعي، نفساني و خود شکوفايي وي معتقد است که اين نيازها سلسله مراتب يا نردباني را مي سازند که