فردريک هرزبرگ معتقد است که نيازهاي انسان دو دسته است: اولي که دسته ي اول که سطح پايين است و از تمايل بشر به دوري از رنج و ارضاي نيازهاي اساسي او ناشي مي شود؛ مانند نياز به غذا، لباس، منزل و نيز نياز به پول براي به دست آوردن آن ها؛ دسته ي دوم که نيازهاي سطح بالاست، به خصوصيات خاص انسان مربوط مي شود؛ مثل توانايي کسب موفقيت و توانايي نيل به رشد رواني، نياز به انجام دادن وظيفه اي دشوار و نياز به کسب حيثيت. [2]

موضوع مورد توافق همه اين است که نيازهايي که همه‌ي ما به خاطر آن ها تلاش مي کنيم اين است که خودمان باشيم؛ يعني فردي باشيم که فکر مي کنيم توانايي بودن آن را داريم؛ بنابراين همه‌ي ما همواره در پي آن هستيم که نقش شايسته ي خود را ايفا کنيم و سعي داريم شخصي مهم، مفيد و متشخص باشيم. [3] بنابراين در ايجاد انگيزش توجه به نکات ذيل لازم است:

1. مردم نيازهاي بسيار متفاوتي دارند؛

2. نياز ارضا شده نمي تواند محرک باشد؛

3. نيازها در يک سلسله مراتب دو سطحي قرار مي گيرند؛

4. نيازها بر حسب اين که به چه وسيله اي ارضا مي شوند، متفاوت اند؛