عدم تشخيص انحرافات واقعي و اقدامات اصلاحي بر غير موضوع و عدم دست رسي مديران به نتايج کنترل نيز از بحران هاي جدي کنترل شمرده مي شوند؛ براي نمونه؛ گاهي مديران در اثر تصميم گيري هاي بي مورد و يا ايجاد تغييرات پي در پي در برنامه ريزي، منشا بحران در توليد و نتايج سازمان مي شوند، ولي در کنترل و ارزيابي، موارد ديگري را به عنوان عامل بحران معرفي مي کنند.

بحران و مشکل ديگري که در نظارت و کنترل وجود دارد، دخالت بيش از حد مديران کلان در مسائل جزئي است، به گونه اي که از مسائل و وظايف اصلي باز مي مانند. پيشوايان دين ما نيز اين نکته را تذکر داده اند؛ براي نمونه، امام علي (ع) فرمودند: من اشتغل بغير المهم ضيع الاهم [1] کسي که خود را به کارهاي غير مهم مشغول سازد، کارهاي مهم تر را ضايع کرده است. و نيز مي فرمايد: ان رايک لايتسع لکل شيء ففّرغه للمهم [2] انديشه ي تو براي همه‌ي کارها گنجايش ندارد؛ پس آن را براي مطالب مهم فارغ نگه دار.

آن حضرت در نهج البلاغه اين نکته را مورد تاکيد قرار مي دهد و مي فرمايد: لاقربه بالنوافل اذا اضرت بالفرائض [3] انجام اعمال مستحبي که به واجبات زيان بزند موجب تقرب خداوند نخواهد بود.

براي درمان بحران کنترل در مديريت توصيه مي شود که:

1. استانداردهاي کنترل بيش تر به صورت کمي باشد، تا کيفي و ذوقي

2. در کشف عيوب و نواقص سازمان از عقل جمعي و عنصر مشورت بهره برده شود و از داوري فردي و شخصي کاملا پرهيز گردد.

ز)ارزش يابي

ارزش يابي عمل کرد مديران و کارمندان از ارکان مديريت است که در جهت ترفيع،